maybe_
New member
Kal Diyemedim Bir sevda dudağında tutsak kaldı özlemim
uzun kara trenler alıp götürdü seni
hasret boyu uzayan raylara döküldü gözlerim
bütün insanlar ağladı sen giderken.
bütün istasyonlar göz yaşlarına boğuldu
bir ben ağlamadım inanki, bir ben
ince bir duman gibi kaybolup gittin
oysa seni sevdiğimi söylememiştim
sensiz yaşamayacağımı
sana aşkımı anlatamamıştım daha
kahrolası gururum, kahrolası dilim
gitme kal diyemedim
arkanıı dönüp giderken
hıçkırıklar düğümlendi boğazıma
kızdım ,bağırdım , haykırdım
isyan ettim
yine de seni sevdiğimi söylemedim
gittin hayallerim ardında
yaprak yaprak düşüyordu
bir çocuk üşüyordu elleri cebinde
dalında bir gelincik ağlıyordu
bir dağ yanıyordu içimde
kızdım ,bağırdım , haykırdım
isyan ettim
yine de seni sevdiğimi söylemedim
kahrolası gururum, kahrolası dilim
gitme kal diyemedim
.../
bir rüzgara açarım kalbimi şimdi
bir de sulara
alıp getirsinler diye sevgimi uzaklara
bir tutam sevgiydi yaşam kalbimde
bir yudum hasret oldu
düştü gözlerimde tane tane
şimdi suları çekildi canağacımın
asitli yağmurlar dökülüyor dallarıma
acılar topluyorum takvim yapraklarından
her gece bekleyişler öldürür beni
gelmeyişler
bir de eriyişler hasretinden her gece
ah gurbet ah sen olmasaydın
ayrılık olmasaydı
hasret olmasaydı
ben olmasaydım
aşk olmasaydı
kahrolmasaydım...
(alıntı)
