--------------------------------------------------------------------------------
Bakislarim öyle bos ki,artik hissetmiyorum hicbir seyi...
Sanki tüm duygularim,gözlerimdeki tüm isik yok olmus ve bir
daha hic cikarilmayacak kadar derinlere gömülmüs gibi.
Nerede hata yaptim bilmiyorum...Kurumus olan dala nasil da bastim?
Daha önce beni mutlu ettigini düsündügüm her sey yok oldu sanki.
Neydiler ya da kimdiler bilmiyorum ama artik yoklar...
Ümitlenme her telefon calisinda
Kosma kapilara her adim sesinde
Senin sandigin yildiz artik yok yerinde
Kabul et kalbim,kabul et...
"ASK"...Tarifini bile yapamazken öyle olabildigimizi ya da olabilcegimizi idaa ediyoruz,ne garip degil mi?
Kocaman bir soru isaretinden ibaret olan hayatimizi bu ne oldugu belirsiz seyin ardindan kosmakla geciriyoruz hep.
Yakalayinca ne oluyor peki?
Bir anlik bir huzura kavusuyoruz ve yine bir anda o huzuru kaybediyoruz...
Kovalamaca,o basit ve bizi hayatin ne kadar kötü yani olursa olsun
yinede yasamaya deger oldugunu düsündüren yakalamaca oyunu en bastan ve yine yeniden basliyor...
Icimde bir seyler kopuyor,paramparca oluyorum.Ayni parcalar
yeniden kopuyor bir daha parcalaniyor,sonu yokmus gibi,garip bir yap-boz oyunu gibi...
Gitti giden dönmeyecek,
Kabul et kalbim Asla seni sevmiyecek,
Hayat ne zalim...
Bagirmak istiyorum,haykirmak istiyorum ama kelimeler bogazima dügümleniyor ve susuyorum...
Susup sabrediyorum ve üstelik korkum daha da büyüyor...Aslinda ummadigim bir yerde,ummadigim bir anda patlamaktan korkuyorum...
Düsünüyorum da,sayilarini hatirlamadigim kadar cok olan "keske"lerime bir yenisini daha eklemekten ve
geri dönüsü olmayan bir yola girmekten korkuyorum aslinda...
O yanmadi senin kadar
Feryat etsen neye yarar
Ya sen dur sonsuza kadar ya kabul et...
Kabul et kalbim,kabul et...
Diger yandan da,hayat kisa,bagir cagir,bosalt icini diyorum keni kendime.
Sonra da bi kisacik hayati daha da cekilmez hale getirebilecegimi düsünüyorum.
Celiskiye düsüp yine susuyorum.
Kendi icime haykirmaya devam ediyorum kimsenin duymadigindan emin bir halde.
