Novace
New member
Ege Bölgesi’nin İçbatı Anadolu bölümünde il. Aynı bölümde yer alan Uşak ile güneyde, Afyonkarahisar ile güneydoğuda komşudur. Öteki yönlerde Bilecik, Eskişehir, Manisa, Balıkesir ve Bursa illeriyle sınırlanır. Yüzey Biçimleri: İç Batı Anadolu eşiğinde Marmara, Ege ve İç Anadolu Bölgeleri’nin birleşme noktasında yer alan Kütahya’nın yer biçimlerini, en genel çizgileriyle orta yükseklikteki platolar, bu platoları engebelendiren dağlar ve bu dağların aralarındaki çöküntü alanlarının tabanlarında yer alan ovalar oluşturur. İl alanının % 57’sini kaplayan dağlar, genellikle batıda, güneyde ve güneybatıda öbeklenir. Bunlardan ilin en batısında yükselen güneybatı-kuzeydoğu doğrultulu Akdağ kütlesi (2.089 metre), Balıkesir’den ile sokulan Alaçam Dağlarının uzantısıdır.
Akdağ kütlesi, doğusundaki Eğrigöz Dağlarından Kocadere vadisiyle ayrılır. Kuzey-güney doğrultulu Eğrigöz Dağları, Simav ve Emet çöküntü oluklarını ayırdıktan sonra güneye, Simav çöküntü oluğuna doğru dışbükey bir yay çizerek uzanır. Eğrigöz Dağlarının belli başlı yükseltileri Şaphane Dağı (2.120 metre), Katrancı Dağı (1.608 metre) ve Çukur Çayırbaşı Tepesi’dir (1.931 metre). İl merkezinin güneyinde Kütahya yaylası üzerinde yükselen Yellice Dağı’nın en yüksek noktası İncebel Tepesi’dir (1.764 metre). Aynı kütle üzerinde bu tepenin batısında Bakırtepe (1.758 metre), doğusunda İminiçik Tepesi (1.699 metre) yükselir. Öte yandan Yellice Dağı’ndan plato görünümünde bir belle ayrılan doğu-batı doğrultusunda tek tek yükseltilerle uzanan Gümüşdağ kütlesinin en yüksek noktası Nalbant Tepesi’dir (1.901 metre). İlin kuzeydeki en önemli yükseltisi Yesidağ’dır.
Kuzey yamaçları Porsuk çayının kollarıyla yarılı bu kütlenin en yüksek noktası, Kiraz Oymağı Tepesi’dir (1.490 metre). İlin doğusunda Eskişehir sınırı üzerinde uzanan Türkmen Dağı, kuzey-güney doğrultusunda dizili tepelerden oluşur. Dağın en yüksek noktası 1.826 metredir. Öte yandan ilin güneybatısında Kütahya, Manisa il sınırları üzerinde uzanan Simav Dağları, Simav çöküntü oluğunu güneyden sınırlayarak batıya doğru Sındırgı’ya dek uzanır. Bu dağların en yüksek doruğu Ziyaret Tepesi’dir (1.800 metre). İl alanının % 31’ini kaplayan platolar, genellikle dağların ve ovaların çevresine yayılmıştır. Bu dağınık ve küçük, ancak çok sayıdaki platonun ortalama yüksekliği 1.000-1.500 metre arasında değişir. Bunların en önemli ve en büyüğü Kütahya Platosu’dur.
Kütahya ilinin % 11’ini kaplayan ve hemen tümü akarsu vadileriyle yarılı ovalar, geniş tabanlı çöküntü alanı niteliği taşır. İlin orta ve kuzey kesimlerinde yer alan bu ovaların belli başlıları Kütahya, Yoncalı, Köprüören, Aslanapa, Altıntaş, Tavşanlı, Simav ve Örencik Ovalarıdır. Akarsularca zengin olmasına karşın göl bakımından yoksuldur. Başlıca akarsular Porsuk Çayı, Felenk Çayı, Gediz Çayı, Emet Çayı, Kocasu ve Kocaçay’dır. Simav Gölü ile Porsuk ve Enne baraj gölleri ildeki göllerin tamamını oluşturur.
İklim ve Bitki Örtüsü: Yörenin iklimi Ege, Marmara ve İç Anadolu iklimleri arasında bir geçiş iklimi özelliği taşımakla birlikte, İç Anadolu’nun karasal iklim özellikleri daha ağır basar. İl, yağış rejimini Marmara Bölgesi’nden alır. Kütahya’da en soğuk aylar Ocak ve Şubat, en sıcak aylar ise Temmuz ve Ağustostur. Bitki örtüsünün ana karakterini ormanlar oluşturur. Yer biçimlerinin 3/4’ünün yüksek platolar ve dağlardan oluşması, orman bitki örtüsünün ilde yayılma alanı bulmasında en önemli nedendir. Bu ormanlarda egemen ağaç türleri, karaçam, meşe ve ardıçtır. Vadi tabanlarında çınarlara ve ılgınlara rastlanır. İlde bitki örtüsünden yoksun alanlar azdır.
Turistik Yerler: Kütahya şehrinde Bizans dönemine ait Kütahya Kalesi, Germiyanoğulları döneminden II.Yakup Çelebi (1414), İshak Fakih (1433) ve Mollabey (19.yüzyıl) külliyeleri; Balıklı (1273), Kurşunlu (1377), Dönenler (14. yüzyıl) Camileri, Ulucami (1410-1411), Aslanbey (15.yüzyıl), Hisarbeyoğlu Mustafa (1487), Karagöz Ahmed Paşa (1512), Lala Hüseyin Paşa (1796) Camileri; Vacidiye Medresesi (1314, bugün Kütahya Müzesi); Küçük (14. yüzyıl) ve Büyük (15. yüzyıl) bedestenler, Dumlupınar yöresinde Başkomutan Tarihî Millî Parkı (1981), Kurtuluş Savaşı sırasında Dumlupınar Meydan Savaşı’nın yapıldığı alandaki anıtları ve müzeyi kapsar. Çavdarhisar kasabası yakınındaki Frigya antik kenti Aizanoi’de Kybele kutsal alanı ve Hristiyanlık döneminde kiliseye çevrilen Zeus Tapınağı.
Akdağ kütlesi, doğusundaki Eğrigöz Dağlarından Kocadere vadisiyle ayrılır. Kuzey-güney doğrultulu Eğrigöz Dağları, Simav ve Emet çöküntü oluklarını ayırdıktan sonra güneye, Simav çöküntü oluğuna doğru dışbükey bir yay çizerek uzanır. Eğrigöz Dağlarının belli başlı yükseltileri Şaphane Dağı (2.120 metre), Katrancı Dağı (1.608 metre) ve Çukur Çayırbaşı Tepesi’dir (1.931 metre). İl merkezinin güneyinde Kütahya yaylası üzerinde yükselen Yellice Dağı’nın en yüksek noktası İncebel Tepesi’dir (1.764 metre). Aynı kütle üzerinde bu tepenin batısında Bakırtepe (1.758 metre), doğusunda İminiçik Tepesi (1.699 metre) yükselir. Öte yandan Yellice Dağı’ndan plato görünümünde bir belle ayrılan doğu-batı doğrultusunda tek tek yükseltilerle uzanan Gümüşdağ kütlesinin en yüksek noktası Nalbant Tepesi’dir (1.901 metre). İlin kuzeydeki en önemli yükseltisi Yesidağ’dır.
Kuzey yamaçları Porsuk çayının kollarıyla yarılı bu kütlenin en yüksek noktası, Kiraz Oymağı Tepesi’dir (1.490 metre). İlin doğusunda Eskişehir sınırı üzerinde uzanan Türkmen Dağı, kuzey-güney doğrultusunda dizili tepelerden oluşur. Dağın en yüksek noktası 1.826 metredir. Öte yandan ilin güneybatısında Kütahya, Manisa il sınırları üzerinde uzanan Simav Dağları, Simav çöküntü oluğunu güneyden sınırlayarak batıya doğru Sındırgı’ya dek uzanır. Bu dağların en yüksek doruğu Ziyaret Tepesi’dir (1.800 metre). İl alanının % 31’ini kaplayan platolar, genellikle dağların ve ovaların çevresine yayılmıştır. Bu dağınık ve küçük, ancak çok sayıdaki platonun ortalama yüksekliği 1.000-1.500 metre arasında değişir. Bunların en önemli ve en büyüğü Kütahya Platosu’dur.
Kütahya ilinin % 11’ini kaplayan ve hemen tümü akarsu vadileriyle yarılı ovalar, geniş tabanlı çöküntü alanı niteliği taşır. İlin orta ve kuzey kesimlerinde yer alan bu ovaların belli başlıları Kütahya, Yoncalı, Köprüören, Aslanapa, Altıntaş, Tavşanlı, Simav ve Örencik Ovalarıdır. Akarsularca zengin olmasına karşın göl bakımından yoksuldur. Başlıca akarsular Porsuk Çayı, Felenk Çayı, Gediz Çayı, Emet Çayı, Kocasu ve Kocaçay’dır. Simav Gölü ile Porsuk ve Enne baraj gölleri ildeki göllerin tamamını oluşturur.
İklim ve Bitki Örtüsü: Yörenin iklimi Ege, Marmara ve İç Anadolu iklimleri arasında bir geçiş iklimi özelliği taşımakla birlikte, İç Anadolu’nun karasal iklim özellikleri daha ağır basar. İl, yağış rejimini Marmara Bölgesi’nden alır. Kütahya’da en soğuk aylar Ocak ve Şubat, en sıcak aylar ise Temmuz ve Ağustostur. Bitki örtüsünün ana karakterini ormanlar oluşturur. Yer biçimlerinin 3/4’ünün yüksek platolar ve dağlardan oluşması, orman bitki örtüsünün ilde yayılma alanı bulmasında en önemli nedendir. Bu ormanlarda egemen ağaç türleri, karaçam, meşe ve ardıçtır. Vadi tabanlarında çınarlara ve ılgınlara rastlanır. İlde bitki örtüsünden yoksun alanlar azdır.
Turistik Yerler: Kütahya şehrinde Bizans dönemine ait Kütahya Kalesi, Germiyanoğulları döneminden II.Yakup Çelebi (1414), İshak Fakih (1433) ve Mollabey (19.yüzyıl) külliyeleri; Balıklı (1273), Kurşunlu (1377), Dönenler (14. yüzyıl) Camileri, Ulucami (1410-1411), Aslanbey (15.yüzyıl), Hisarbeyoğlu Mustafa (1487), Karagöz Ahmed Paşa (1512), Lala Hüseyin Paşa (1796) Camileri; Vacidiye Medresesi (1314, bugün Kütahya Müzesi); Küçük (14. yüzyıl) ve Büyük (15. yüzyıl) bedestenler, Dumlupınar yöresinde Başkomutan Tarihî Millî Parkı (1981), Kurtuluş Savaşı sırasında Dumlupınar Meydan Savaşı’nın yapıldığı alandaki anıtları ve müzeyi kapsar. Çavdarhisar kasabası yakınındaki Frigya antik kenti Aizanoi’de Kybele kutsal alanı ve Hristiyanlık döneminde kiliseye çevrilen Zeus Tapınağı.
