demilles
New member
Rüyalarda,hayallerinde sık sık onlarla oynardı.Pırıl pırıl gözlü,lüle lüle saçlı,çevirdikçe ağlayan,giyimli kuşamlı bebeklerle...Sahicisinden farklı bebeklerle...Fakir bir ailenin beşinci kızıydı Ayşe.İmkânları çok kısıtlıydı ki,çok sevdiği halde giyimli kuşamlı oyuncak bebeği bile yoktu.Pazarlarda satılan çıplak naylon bebekleri olmuştu hep.En ucuz onlardı çünkü.Oyuncakçı mağazalarının vitrinlerinde,bazı çocukların elinde gözleri ışıldayan bebeklerigördükçe bir gün kendisinin de böyle bebekleri olacağını düşlerdi.
Ramazan bayramı yaklaşıyordu.Mahallenin varlıkları,sevaptır diye fakir ailelere hediye veriyordu. Ayşelere de bir şeyler verilmişti.Ama bütün ümitlerine rağmen bunların içinde istediği bebek yoktu.Hediyelerden biri o güzel bebek olsaydı ne kadar sevinirdi,ne kadar?
Annesi kızının üzüntüsünü anlıyordu.Çare aramaya başladı.Sonunda uğraştı,bütün hünerini ortaya koydu ve eski bezlerden değişik bir bebek yaptı.Böylece Ayşe,elbiseli ilk bebeğe sahip oldu.Sevmişti.Annesinin emeği ve göz nuru değil miydi? Ama bir gün...Evlerinin önünde onunla oynarkendikişleri sökülmeye başladı,sağını solunu biraz çekiştirince bebek,bir yığın bez parçası oluverdi.
Bebeğin nasıl dağılıp gittiğini komşularının kızı Semra da görmüştü.Bir eziklik,bir üzüntü duydu.Çeşitli bebekleri vardı kendinin.Daha geçen hafta Almanya'daki halası çok güzel bir bebek yollamıştı.Gözleri açılıp kapanan,sapsarı uzun saçlı,kucağını dolduran kocaman bir bebek...Ayşe'nin sökük bebeği gözünün önüne geldikçe Semra'nın üzüntüsü yenileniyordu.bebeksiz Ayşe'nin halini düşündü.İlk defa böyle bir şey düşünüyordu.Çok acı olmalıydı...Semra'nın babası,akşam kahvesini yudumlarken,bir yandan da gazetesinin Ramazan sayfasını okuyordu.Bir ara başını yazıdan kaldırarark:"Yoksullara iyilik etmek ne büyük sevap."dedi ve okuduklarını anlatmaya başladı."İslam büyükleri mallarının bir büyük kısmını Allah yolunda,yoksullar için harcamışlar.Peygamberimiz yardımlaşmanın fakir hakkı gözetmenin üzerinde çok duruyordu.Babasını dinlerken gönlünde bir ışıklanma oldu Semra'nın.Zihninde bir şeyler ışıldadı.Sabahı zor etti.Kahvaltı masasını kaldırırken annesine her zamankinden daha fazla yardımcı olmak için çırpındı.İşlerin bitimine doğru:
"Anneciğim,"dedi.
"Söyle kızım."
Annesinin ellerini tuttu:
"Halamın yolladığı bebeğin kutusunu attın mı?"
"Mutfaktaki rafların üzerinde.Niye sordun?"
"Şey...Onu Ayşe'ye hediye etmek istiyorum da...Kabul ederseniz tabii..."
"Hangi Ayşe'ye?"
Semra,Ayşe'yi ve bebeğinin nasıl darmadağın olduğunu anlattı.
Önce ilgiyle,sonra takdirle dinledi annesi:
"Elbette yavrum,istiyorsan bebeği Ayşe'ye verebilirsin,"dedi."İyi olur."
Semra ÇOK MUTLU OLDU...sORDU:
"çOCUKLARA OYUNCAK BEBEK VERMEK DE SEVAP MIDIR ANNECİĞİM?hANİ BABAM AKŞAM ANLATMIŞTI YA..."
"eLBETTE..Güzel şeylerle insanları sevindirmek hep sevap kazandırır.Hele çocukları sevindirmek daha çok sevaptır."
Ramazan bayramı yaklaşıyordu.Mahallenin varlıkları,sevaptır diye fakir ailelere hediye veriyordu. Ayşelere de bir şeyler verilmişti.Ama bütün ümitlerine rağmen bunların içinde istediği bebek yoktu.Hediyelerden biri o güzel bebek olsaydı ne kadar sevinirdi,ne kadar?
Annesi kızının üzüntüsünü anlıyordu.Çare aramaya başladı.Sonunda uğraştı,bütün hünerini ortaya koydu ve eski bezlerden değişik bir bebek yaptı.Böylece Ayşe,elbiseli ilk bebeğe sahip oldu.Sevmişti.Annesinin emeği ve göz nuru değil miydi? Ama bir gün...Evlerinin önünde onunla oynarkendikişleri sökülmeye başladı,sağını solunu biraz çekiştirince bebek,bir yığın bez parçası oluverdi.
Bebeğin nasıl dağılıp gittiğini komşularının kızı Semra da görmüştü.Bir eziklik,bir üzüntü duydu.Çeşitli bebekleri vardı kendinin.Daha geçen hafta Almanya'daki halası çok güzel bir bebek yollamıştı.Gözleri açılıp kapanan,sapsarı uzun saçlı,kucağını dolduran kocaman bir bebek...Ayşe'nin sökük bebeği gözünün önüne geldikçe Semra'nın üzüntüsü yenileniyordu.bebeksiz Ayşe'nin halini düşündü.İlk defa böyle bir şey düşünüyordu.Çok acı olmalıydı...Semra'nın babası,akşam kahvesini yudumlarken,bir yandan da gazetesinin Ramazan sayfasını okuyordu.Bir ara başını yazıdan kaldırarark:"Yoksullara iyilik etmek ne büyük sevap."dedi ve okuduklarını anlatmaya başladı."İslam büyükleri mallarının bir büyük kısmını Allah yolunda,yoksullar için harcamışlar.Peygamberimiz yardımlaşmanın fakir hakkı gözetmenin üzerinde çok duruyordu.Babasını dinlerken gönlünde bir ışıklanma oldu Semra'nın.Zihninde bir şeyler ışıldadı.Sabahı zor etti.Kahvaltı masasını kaldırırken annesine her zamankinden daha fazla yardımcı olmak için çırpındı.İşlerin bitimine doğru:
"Anneciğim,"dedi.
"Söyle kızım."
Annesinin ellerini tuttu:
"Halamın yolladığı bebeğin kutusunu attın mı?"
"Mutfaktaki rafların üzerinde.Niye sordun?"
"Şey...Onu Ayşe'ye hediye etmek istiyorum da...Kabul ederseniz tabii..."
"Hangi Ayşe'ye?"
Semra,Ayşe'yi ve bebeğinin nasıl darmadağın olduğunu anlattı.
Önce ilgiyle,sonra takdirle dinledi annesi:
"Elbette yavrum,istiyorsan bebeği Ayşe'ye verebilirsin,"dedi."İyi olur."
Semra ÇOK MUTLU OLDU...sORDU:
"çOCUKLARA OYUNCAK BEBEK VERMEK DE SEVAP MIDIR ANNECİĞİM?hANİ BABAM AKŞAM ANLATMIŞTI YA..."
"eLBETTE..Güzel şeylerle insanları sevindirmek hep sevap kazandırır.Hele çocukları sevindirmek daha çok sevaptır."
