karapapatya
New member
Dışarda öyle güzel bir hava var ki… güneş ısrarla tepemde,
ışıklarıyla güne ve insanlara umut saçıyor… gözlerim ışıl ışıl parlıyor
parlamasına da içimdeki o ağıt bir türlü susmuyor..
İsyan oldum olası hep uzak bir kelimedir bana, yaşanılanların
hepsinin bir anlamı olduğunu ve yaşanması gerektiğini biliyorum… içimde
dinmeyen acıları kim dindirecek ya da ben ne yapacağım artık hiç mi hiç
bilmiyorum…
Bazen dibe vuruyor, bazen de içindeki çocuğu bir türlü susturamayan anormal
yetişkinler gibi sevinç çığlıkları atıyorum ortalarda…
“ Önüne bak kızım diyorum önüne”… yaşayacağın çok güzel günler var
ilerde diyorum…ama içimdeki diğer ses diyor ki,” bırak artık palavrayı,
kendini teskin etmeyi bırak!!! Sol yanın acırken, gözyaşın dinmezken;
pollyanacılık oynaman neye yarar ki…
Karamsar değilim olmadım da hiç…en derin karanlıklarda ışığı oldum hep
kendi kendimin…herkesi boşver, bana benden yakın olan ve anlayan “Yüceler
Yücesi” var nasıl olsa diyorum… Ona sığınıyorum artık her gece
dualarımla…N’olursun diyorum n’olursun, hayat yordu beni, insanlar
yordu,takatim kalmadı, tükenmek üzereyim…Artık gülsün şu yüzüm, dinsin şu
acım diyorum……
Bazen karanlığın en derininde içimdeki yalnızlık dem salıyor yüreğimin
günlüğüne.
Ağlıyorum, kızıyorum, sessiz çığlıklarım göklere çıkarken, boğazımda bir
düğüm ve ben yine susuyorum…
Yüzüm gülüyor yine.. insanlar mütebessim halimi sevdiklerini ve
akıllarında; güler yüzlü, içten bakışlı bir kız olarak hatırladıklarını
söylüyorlar… evet gülüyorum, evet kahkahalarım bitmiyor hiç odaları
dolduran…ama içimdeki ağıt bir türlü susmuyor. Ben susuyorum, hayat susuyor,
ömrüm susuyor, gözlerim susuyor, ama içimdeki ağıt bir türlü susmuyor…
Alıntıdr.
