maybe_
New member
her şeye rağmen yaşam, herşeyiyle yaşanmalı... Kaybetmedim, sadece "VAZGEÇTİM"...
Vazgeçtim!
Bakmayın siz yazı başlığının yanındaki ünlem işaretine.Ne sinirliyim, ne de şaşkınım ama söz veremem satırlar ilerledikçe delirme eğilimine geçiş yapmayacağıma: )
Bir kişiyi sevmekten vazgeçişin, yüreğimi böylesi rahatlatacağını tahmin edemezdim.Oysa ki , ‘V A Z G E Ç M EK’ olumsuz bir eylem ya da tükeniş gibi bir şey sanki değil mi? Aslında hiç öyle değil; hayata yeniden akışın ta kendisi artık bana göre.
Hastalıktan, dahası illete dönmüş içinizdeki kocaman bir yaradan kurtulunca, ne hissederseniz? Rahatlama değil mi; işte öylesi rahatım. Bilirdim aslında, acıların kucaklanamayacağını, yılanla dost olunamayacağını…Deliymişim!
Vazgeçtim; hüzünlü olduğuna inandırdığın gözlerinin sahteliğinden, dokunuşlarının yalancılığından…
Vazgeçtim; soluk aldığımı sandığım fakat yanıldığım soluk kesintilerimden ve ne zaman seni görsem içime düşen ateşin iyi bir şey olduğunu düşünmekten.Yangınsın sen; dumanı ve zehiri bol öldürücü bir yangın.
İçindeki doymayan hayvansı şehvetinin tenden tene kayışlarında arama kendini; bulamazsın! Hiç bir tende düşündüğün gibi kalıcı değildir izlerin.Akşamdan sabaha savrulan ve senin asla göremeyeceğin bulutlardan gökkuşağı açtırma şaşkınlığında da vazgeç.Çiçek olduğunu farkeden hiç bir çiçek yüzünü sana doğru çevirmez ki! Uğultusu bol , cürümü minicik, uyduruk bir şimşeksin sen! Eğer ben, seni ölürcesine seven ben, bu satırları yazıyorsam başımız sağolsun.
Yüreğimdeki güzelliğinin katili olduğun için utan!
Utan, dertlerinle boğuştuğun saatlerde karanlığı başına çökmesin diye sihayları üzerime çektiğim gecelerden utan!
Seni bana getiren rüzgarın fısıltısından utan!
Göz yaşlarımı görüp üzülmeyesin diye yüzümü senden kaçırışlarımdan utan!
‘Mahşerde, yanımda isteyeceğim tek kadınsın ,kıyamam sana.Bu dünyada unut beni!’ diyen dudaklarından utan!
Ama en çok, KENDİNDEN UTAN!
İçimde, gerçek olan -öyle uzaydan filan geldiğini düşünmediğim- bir aşk var artık, hayallerden uzak, elini tutabileceğim, gözlerinin içine sevgiyle bakabileceğim bir dünyalı hemde.Olur olmadık zamanda karşıma çıkıp betimi benzimi kaçıran bir hortlak değil …Ne sevdiği, ne sevmediği belli olmayan bir manyak hiç değil! (Yazar sinirlenmeye başlıyoooor ve yazıyı bitirecek noktayı koymanın zamanının geldiğini fark ediyor. Çünkü bu yazar, küfür etmekten nefret ediyor.) [/COLOR][/SIZE][/FONT][/B][/I]
(alıntı)
Vazgeçtim!
Bakmayın siz yazı başlığının yanındaki ünlem işaretine.Ne sinirliyim, ne de şaşkınım ama söz veremem satırlar ilerledikçe delirme eğilimine geçiş yapmayacağıma: )
Bir kişiyi sevmekten vazgeçişin, yüreğimi böylesi rahatlatacağını tahmin edemezdim.Oysa ki , ‘V A Z G E Ç M EK’ olumsuz bir eylem ya da tükeniş gibi bir şey sanki değil mi? Aslında hiç öyle değil; hayata yeniden akışın ta kendisi artık bana göre.
Hastalıktan, dahası illete dönmüş içinizdeki kocaman bir yaradan kurtulunca, ne hissederseniz? Rahatlama değil mi; işte öylesi rahatım. Bilirdim aslında, acıların kucaklanamayacağını, yılanla dost olunamayacağını…Deliymişim!
Vazgeçtim; hüzünlü olduğuna inandırdığın gözlerinin sahteliğinden, dokunuşlarının yalancılığından…
Vazgeçtim; soluk aldığımı sandığım fakat yanıldığım soluk kesintilerimden ve ne zaman seni görsem içime düşen ateşin iyi bir şey olduğunu düşünmekten.Yangınsın sen; dumanı ve zehiri bol öldürücü bir yangın.
İçindeki doymayan hayvansı şehvetinin tenden tene kayışlarında arama kendini; bulamazsın! Hiç bir tende düşündüğün gibi kalıcı değildir izlerin.Akşamdan sabaha savrulan ve senin asla göremeyeceğin bulutlardan gökkuşağı açtırma şaşkınlığında da vazgeç.Çiçek olduğunu farkeden hiç bir çiçek yüzünü sana doğru çevirmez ki! Uğultusu bol , cürümü minicik, uyduruk bir şimşeksin sen! Eğer ben, seni ölürcesine seven ben, bu satırları yazıyorsam başımız sağolsun.
Yüreğimdeki güzelliğinin katili olduğun için utan!
Utan, dertlerinle boğuştuğun saatlerde karanlığı başına çökmesin diye sihayları üzerime çektiğim gecelerden utan!
Seni bana getiren rüzgarın fısıltısından utan!
Göz yaşlarımı görüp üzülmeyesin diye yüzümü senden kaçırışlarımdan utan!
‘Mahşerde, yanımda isteyeceğim tek kadınsın ,kıyamam sana.Bu dünyada unut beni!’ diyen dudaklarından utan!
Ama en çok, KENDİNDEN UTAN!
İçimde, gerçek olan -öyle uzaydan filan geldiğini düşünmediğim- bir aşk var artık, hayallerden uzak, elini tutabileceğim, gözlerinin içine sevgiyle bakabileceğim bir dünyalı hemde.Olur olmadık zamanda karşıma çıkıp betimi benzimi kaçıran bir hortlak değil …Ne sevdiği, ne sevmediği belli olmayan bir manyak hiç değil! (Yazar sinirlenmeye başlıyoooor ve yazıyı bitirecek noktayı koymanın zamanının geldiğini fark ediyor. Çünkü bu yazar, küfür etmekten nefret ediyor.) [/COLOR][/SIZE][/FONT][/B][/I]
(alıntı)
