Hayatın İçinden An'lar..

[Ata Kızı]

Bazen hayattan alınacak kıssadan hisseler vardır. Bazen anlatılması kısa, ama anlamı çok büyük hikayeler vardır.

İYİLİK VE KÖTÜLÜK​

İKİ SİMGE
Yaşlı Kızılderili reis kulübesinin önünde torunuyla oturmuş, az ötede birbiriyle boğuşup duran iki köpeği izliyorlardı. Köpeklerden biri beyaz diğeri siyahtı ve on iki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde duruyorlardı. Dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu iki iri köpekti bunlar. Çocuk, kulübeyi korumak için biri yeterli gözükürken niye ötekinin de olduğunu, hem niye renklerinin illede siyah ve beyaz olduğunu anlamak istiyordu artık.O merakla sordu dedesine;
-Dede bu iki köpeği niye hep kulübenin önünde tutuyorsun? Hem de niye biri siyah diğeri beyaz?
Yaşlı reis, bilgece gülümsedi ve torununun sırtını sıvazladı ve:
-Onlar benim için iki simgedir.
Çocuk :
-Neyin simgesi?
-İyilik ile kötülüğün simgesi. Aynen gördüğün şu iki köpek gibi, iyilik ve kötülük durmadan içimizde mücadele eder.Onları seyrettikçe ben hep bunları düşünürüm.
Çocuk, sözün burasında, mücadele varsa, kazananı da olmalı diye düşündü ve her çocuğa has bitmeyen sorulara bir yenisini ekledi:
-Peki hangisi kazanır bu mücadeleyi?
Bilge reis, derin bir gülümsemeyle baktı torununa :
-Hangisi mi evlat? Ben hangisini beslersem o kazanır!


alıntı

 

[Ata Kızı]

Bir sabah tramvaydan indikten sonra yavaş yavaş yürürken, benimle birlikte tramvaydan inen ve önümde yürüyen üç adamın hareketlerini izlemeye koyuldum.

En öndeki, sanki arkasından biri kovalıyormuş gibi acele adımlarla yürüyordu. Herkesi bir hayli geride bırakmıştı. Kendi kendime, “bu adam hayatta mutlaka başarılı olacaktır” diye düşündüm. Onun arkasından giden adam sakin adımlarla ilerliyordu. “Belki bu adam da hayatta bir şeyler başarabilir” dedim. En arkadaki adam ise elini kolunu sallayarak yürüyordu. “Bu adam hayatta hiç bir şey başaramaz” diye mırıldandım.

Sonra birden şunu farkettim: Ben bu adamların en arkasındayım...

 

[Ata Kızı]

Bir gün güzellik ve çirkinlik bir deniz kıyısında karşılaşırlar. Sonra elbiselerini çıkarıp, kendilerini dalgaların kucağına atarlar. Bir süre sonra çirkinlik sahile çıkar ve güzelliğin elbiselerini giyerek kendi yoluna gider. Güzellik de denizden çıkar, fakat elbiselerini bulamaz. Çıplak kaldığı için çok utanır. Çirkinliğin bıraktığı örtüye bürünür ve kendi yoluna gider.

O günden beri, erkekler ve kadınlar ne zaman karşılaşsalar, güzelliği ve çirkinliği tanımada hep hataya düşerler.
Ancak kimi insanlar var ki, güzelliğin yüzüne bakar ve elbisesine rağmen onu tanır. Ve kimi insanlar da çirkinliğin yüzüne aşinadır. Giydiği elbise, onu bu insanların gözlerinden gizleyemez.