innfnnty
мα¢αкızı
Sensiz gecelerin karanlığında yapayalnız bir melek senin için gümüşi satırlar yazıyordu gökyüzüne. Işıl ışıl ışıldayan satırlarda bir yalnızlık şarkısı yankılanıyordu adeta. Melek bir masalın başkahramanı olmanın heyecanıyla akıyordu satırları. Dünyanın en klasik başlangıcıyla dünyanın en olağandışı masalını yazmaya başladı…
Bir zamanlar yalnız bir melek vardı… Bulutların arasında uçup dururken kanadı kırık bir kalple karşılaştı. Onu şefkatle sarıp göğün altıncı katındaki yuvasına taşıdı. Kırık kanada gerekli bakımı yaptıktan sonra oradan buradan konuşmaya başladılar. Bir gün… İki gün… Günler böyle geçiyor, kalbin kanadı günden güne iyileşiyordu. Melek is gizliden gizliye ilk kez aşık olmanın güller açtıran mutluluğunu yaşıyordu. Sonunda eksik parçasını bulmuştu. Sonsuzca dek beraber olacağı biri vardı artık hayatında. Aylar geçti. Kalp artık iyileşmiş kanadıyla oradan buraya uçuyor, sağlığın verdiği coşkuyla yerinde duramıyordu. Bir gün melek yasemin kokulu rüyalar görürken, kalp bir öpücük bırakıp meleğin pembe yanağına, çekti gitti. Melek uyanıp acı gerçekle yüzleşince ufak bir kalp depreminin tam ortasında hissetti önce kendisini. Sonra inci taneleri döküldü gözlerinden. Uzun kirpikleri dolgun yanaklarına çarpıyor, hıçkıra hıçkıra ağlıyordu melek. Kendini en dipte hissettiği sırada yedinci kattan bir ses yükseldi:
“Toplan ve kendine gel.
Her aşk, bitmek için başlar.
O sana kanadı kırık bir kalp olarak geldi belki.
Ama inan gitme vakti çoktan gelmişti.
Şimdi yağmurlu gecelerde damlaların melodisi yaşatacak onu senin kalbinde.
Sil gözyaşlarını ve ona bir dua gönder.
En doğrusu, en kutsalı budur, yapılacak bir şey kalmamışsa eğer.”
Melek tüm ruhunu kaplayan huzurla o kalp için, senin için bir şeyler yazmaya karar verdi sonunda.
Sensiz gecelerin karanlığında yapayalnız bir melek gümüşi satırlar yazıyordu gökyüzüne,senin uğruna…
alıntı..
