deathnight
New member
Yine soğuk,yalnız ve mutsuz bir gece daha.Ne yapacağımı kendimi nasıl avutacağımı bilmiyorum. Tek başıma kalmak ve sohbet edeceğim birisinin olmaması o kadar gücüme gidiyor o kadar yüreğimi sızlatıyor ki.
Hayatım şu an o kadar anlamsız ve o kadar boğucu ki buna kendim bile inanamıyorum.Belki böyle olması benim için daha iyi ama ben buna katlanamıyorum.Birileri benim için bir şeyler yapmak isterken ben onlardan uzaklaşıyorum.
Buralardan kaçmak,uzaklaşmak ve beni hayatın götüreceği yerlere ulaşmak istiyorum.Ama buna bir türlü karar veremiyorum.Korkuyorum eğer bir şeyi yanlış yaparsam diye.Yaptığım hatalardan dolayı birisinin üzülmesini yada hayatta bana gerçekten değer veren insanlara bir zarar gelmesinden korkuyorum.
Bazen sabaha kadar oturup kendi kendime düşünüyorum ve bir çıkış arıyorum ama bir türlü kendimi rahat hissedemiyorum. Bu aralar çok sık kabuslar görüyorum.Gördüğüm kabuslarda hep sevdiğim insanlar zarar görüyor veya onları sonsuza kadar kaybediyorum.
Gün geçtikçe hayattan biraz daha soluyor umutlarım yok olmaya devam ediyor.Hani bir söz vardır ya umut garibin ekmeği diye işte bende öyle yaşıyorum.Hayat beni boğuyor ve ben yok oluyorum.
Karanlığa hapsedilmiş bir mahkum gibiyim.
Acıdan yanan kalbimi göz yaşlarım birazda olsa dindirmeye ve beni rahatlatmaya çalışıyor ama her şey boş benim için.Beni özgürlüğe kavuşturacak ışığa hep rüyalarımda ulaşıyorum ve sadece kurduğum hayallerde mutlu olabiliyorum.
Bazen aileler görüyorum mutlular.Öyle bir sevgi gücü var ki ve bu sevgi o kadar sonsuz ki bu mutluluğu hiçbir şeyin bozamayacağına inanamıyorum.
Çok romantik ve duygusal bir insanım herhalde.
Bazen belki biraz rahatlarım ve kendimi iyi hisseder tüm dertlerden uzaklaşırım diye benim için anlamı çok büyük olan şarkılarımı dinliyorum.
Bu şarkılar beni benden alıp farklı diyarlara götürüyor.Ama sabah kalktığımda içimde bir avuntunun kırıntıları ve ağlamaktan kızarmış gözler buluyorum
Haykırıyorum kendime ben bu durumlara hapsedilecek kişi miyim neden ben neden mutsuzluk diye.Beni kimse anlamıyor yada anlayamıyor.Anlaması için beni benimsemesi ve benim yaşadıklarımı hissetmesi gerekiyor.
Anlatacağım o kadar çok şey var ki ama bunları bir türlü kağıtlara dökemiyor aklıma geldikçe ellerim titriyor ve yine göz yaşlarına boğuluyorum.Bana olanları hep içime atıyorum.
Bedenim yaşıyor ama ruhum öleli yıllar oldu.
Korkuyorum mutsuzluktan,yalnızlıktan ve en önemlisi çaresizlikten.Hayatta mutlu olmak için her şeyi feda etmeye değer bence.Ama gün ışığını bulur muyum işte onu bilmiyorum…