SickDreTh
Altın Üye
- Katılım
- 20 Haz 2006
- Mesajlar
- 12,449
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
TEK ADAM
Fransız devriminden sonra ifadesini bulan, değişmeyen bir gerçek vardır. İhtilaller eninde sonunda kendi çocuklarını yerler.
Ak Parti Türk Siyasi Hayatında deyim yerindeyse bir ihtilal yaptı. 2002 seçim sonuçlarından sonra Ecevit, Çiller ve Yılmaz partilerinin başından ayrılmak zorunda kalmıştı.
Seçimin sonuçları, siyasette karşılaşılması imkanıza yakın olan istifa gibi bir mekanizmanın çalışmasını sağlamıştı..
Yerlerine seçilen Ağar'la, Mumcu da 2007 seçimlerinin mağlubu oldular, gitmemekte direniyorlar ancak bu sonucu değiştirmiyor.
Konumuza dönersek Ak Parti’yi Tayyip Erdoğanın Başkanlığında kuran ana kadro; Abdullah Gül, Abdüllatif Şener, Abdülkadir Aksu ve Bülent Arınçtı.
Bu kadro partinin tüm teşkilatlarını kurup, 2002 seçimlerinde milletvekillerini belirlemişti.
Bu kadrodan geriye bugün Ak Parti kabinesinde sadece Başbakan Tayyip Erdoğan kaldı.
Abdullah Gül Cumhurbaşkanı oldu, doğal olarak yok, ancak 2007 seçimlerinde milletvekili listelerinin beirlenmesinde 2002 deki kadar etkin olmadığı bir sır değil.
Başbakanla bir buçuk saatlik görüşme sonucunda Kabine üzerindeki etkisininde sınırlı olduğu belli.
Abdüllatif Şener’e gelince, aday olmama tavrının anlık bir karar değil, bir sürecin neticesi olduğunu kendi açıklamalarından biliyoruz.
Bu kararının sonucunda Başbakan Erdoğan’dan aday olması yönünde bırakın ısrarı, talebin bile gelmemesi kırgınlığın boyutlarını artırdı.
Doğu ve Güneydoğu vekilleri üzerinde geleneksel bir ağırlığa ve karizmaya sahip olan Abdülkadir Aksu aslında aynı Abdüllatif Şener gibi uzun zamandır Başbakanla ve yakın çevresiyle mesafeliydi.
Ancak Aksu, Şener’in aksine rahatsızlığının boyutlarını dışarıya vurmak yerine içine attı.
Kendisine yakın milletvekillerinin son seçimlerde genel olarak liste dışı kalması bir işaretti aslında.
Kabine dışında kalması belkide bu yüzden kendisine sürpriz gelmedi.
Bülen Arınç ise, kendi deyimiyle “inadına” Meclis Başkanı olma yolunu seçerek Ak Parti projesinin uzlaşma ve imaj konusunda daha yolun başında ağır bir yara almasına sebep olmuştu. Zaten milli görüş geleneğinde lakabı da “Küçük Erbakandı”
Beklendiği gibi, tartışmalarla dolu bir Meclis Başkanlığı’na imza attı.
Bu seçimden sonra Adalet Bakanı olarak kabineye girme iması yaptığı halde, kabine dışında kaldı.
Ben adamı ipten de kurtarırım, ipe de götürürüm demeyide ihmal etmedi. Ancak netice değişmedi...
Evet o şimdi tek başına.
“Beraber yürüdük biz bu yollarda” şarkısını bundan sonra yepyeni arkadaşları için söyleyecek Sayın Başbakan.
Şimdi artık, rahatlıkla söyleyebilirizki, 60. Cumhuriyet Hükümeti yüzde yüz olmasa da yüzde doksan dokuz Recep Tayyip Erdoğan hükümetidir.
Fransız devriminden sonra ifadesini bulan, değişmeyen bir gerçek vardır. İhtilaller eninde sonunda kendi çocuklarını yerler.
Ak Parti Türk Siyasi Hayatında deyim yerindeyse bir ihtilal yaptı. 2002 seçim sonuçlarından sonra Ecevit, Çiller ve Yılmaz partilerinin başından ayrılmak zorunda kalmıştı.
Seçimin sonuçları, siyasette karşılaşılması imkanıza yakın olan istifa gibi bir mekanizmanın çalışmasını sağlamıştı..
Yerlerine seçilen Ağar'la, Mumcu da 2007 seçimlerinin mağlubu oldular, gitmemekte direniyorlar ancak bu sonucu değiştirmiyor.
Konumuza dönersek Ak Parti’yi Tayyip Erdoğanın Başkanlığında kuran ana kadro; Abdullah Gül, Abdüllatif Şener, Abdülkadir Aksu ve Bülent Arınçtı.
Bu kadro partinin tüm teşkilatlarını kurup, 2002 seçimlerinde milletvekillerini belirlemişti.
Bu kadrodan geriye bugün Ak Parti kabinesinde sadece Başbakan Tayyip Erdoğan kaldı.
Abdullah Gül Cumhurbaşkanı oldu, doğal olarak yok, ancak 2007 seçimlerinde milletvekili listelerinin beirlenmesinde 2002 deki kadar etkin olmadığı bir sır değil.
Başbakanla bir buçuk saatlik görüşme sonucunda Kabine üzerindeki etkisininde sınırlı olduğu belli.
Abdüllatif Şener’e gelince, aday olmama tavrının anlık bir karar değil, bir sürecin neticesi olduğunu kendi açıklamalarından biliyoruz.
Bu kararının sonucunda Başbakan Erdoğan’dan aday olması yönünde bırakın ısrarı, talebin bile gelmemesi kırgınlığın boyutlarını artırdı.
Doğu ve Güneydoğu vekilleri üzerinde geleneksel bir ağırlığa ve karizmaya sahip olan Abdülkadir Aksu aslında aynı Abdüllatif Şener gibi uzun zamandır Başbakanla ve yakın çevresiyle mesafeliydi.
Ancak Aksu, Şener’in aksine rahatsızlığının boyutlarını dışarıya vurmak yerine içine attı.
Kendisine yakın milletvekillerinin son seçimlerde genel olarak liste dışı kalması bir işaretti aslında.
Kabine dışında kalması belkide bu yüzden kendisine sürpriz gelmedi.
Bülen Arınç ise, kendi deyimiyle “inadına” Meclis Başkanı olma yolunu seçerek Ak Parti projesinin uzlaşma ve imaj konusunda daha yolun başında ağır bir yara almasına sebep olmuştu. Zaten milli görüş geleneğinde lakabı da “Küçük Erbakandı”
Beklendiği gibi, tartışmalarla dolu bir Meclis Başkanlığı’na imza attı.
Bu seçimden sonra Adalet Bakanı olarak kabineye girme iması yaptığı halde, kabine dışında kaldı.
Ben adamı ipten de kurtarırım, ipe de götürürüm demeyide ihmal etmedi. Ancak netice değişmedi...
Evet o şimdi tek başına.
“Beraber yürüdük biz bu yollarda” şarkısını bundan sonra yepyeni arkadaşları için söyleyecek Sayın Başbakan.
Şimdi artık, rahatlıkla söyleyebilirizki, 60. Cumhuriyet Hükümeti yüzde yüz olmasa da yüzde doksan dokuz Recep Tayyip Erdoğan hükümetidir.
