Varlığımın kıymetini bilemedin yâr...
Sabahlarımı kirlettin soluksuz bakışlarınla...
Kan kusturdun günlerimin en başında...
Boğuştum zamanla, mekanla, çaresizlikle bu
renksiz şehirle ve birde seninle yâr...
Sararıp dökülen benim umutlarımdı yâr...
Acılarımı unutturmamak için mi önce tozlandırıp
sonra temizledin yâr... Beni kıyı yapan seni deniz
yapan kaderimize sersenişlerimdi son çırpınışlarım yâr...
Ama sen kocaa bir ağaçtın bende herhangi bir kuş
muydum yâr... Şimdi nedenler niçinler mi tutuşturdu içini yâr...
Kirli karanlıklarda koruyup büyüttüğüm tertemiz aşkımı
sabahları soluksuz bakışlarınla kirlettin yâr...
Pisti herşey sende senin için karanlıktan geldiği
için yok ettin şimdi herşeyi rahat mısın yâr...
Senden Hiç Yok bu Dünyada...
Unutma sen yoksun ve senden yok bu dünyada!
Senin gülümsemen gibi bir gülümseme de yok,
pırıl pırıl bakışların yok hiçbir göz pınarı da nemli değil artık!
Sevilebilecek bir insan yok bu dünyada... Kendini o
halde görüp kendi kendine sarılanlar çok bu dünyada...
Zaman acıların ilacıymış... Artık acılar da yok bu dünyada!
Tarih zindanına soktun kendini unutma! Kendi elinle
yapıp ettiklerin boğazına yapışacak ve davacı olacak...
kendisinden davacı olunmayacak kimse de yok bu dünyada!
Sen yoksun... Yasalar günahlar yasaklar da yok bu
dünyada artık! Girdiğin günahlar da günah değil bu dünyada!..
On yedi yaşındayım ben hep on yedi yaşında...
İki dünyanın ortak yaşında... Belki hayatın en başında...
Direniyorum evet hep bu yaşta kalabilmek için hem bu
dünyada hem öte dünyada!..
Olmayan birini öldürme demek saçma!.. Kendi kendini
uzaklaştırma yokluğundan!..
Kaçabileceğin hata kalmadı artık! Geçti ömrün bitti hayatın
bu dünyada Ey sevgili!... Yapabileceğin en iyi hatayı
yaptın ve engüzel ölümle öldürdüm bende seni!
Artık bir anlama kavuştu kendimle yaptığım tüm kavgalarım!
Yok olmak! Artık ben de yokum sende yoksun sabah
güneşiyle rakkase rüzgarlar da!
Sen yoksun bu dünyada! Küçücük mutlulukların anlamsız
görkemi de! Umutlar da! Gözyaşları da!
Deecay
