Eli boş

aykutd64

aykutd64

New member
Katılım
31 Ocak 2006
Mesajlar
119
Reaction score
0
Puanları
0
Yaş
40
Büyük Iskender bir gün vezirlerini toplamis ve onlara :

-Ben öldügümde cenaze merasimimi söyledigim gibi yapin demis !
Ülkemin dörtbir yanindan tebaamdan olan insanlari çagirin
!
Cenazemin önünden askerlerim yürüsünler silahlariyla,
Cenazemin sagindan alimler yürüsünler kitaplariyla,
Cenazemin solundan zenginler yürüsünler mallariyla,
Cenazemin arkasindan ise fakirler ve garipler yürüsünler
gözyasi ve dualariyla !..
Sag elime bir Altin küre verin, sol elimi ise bos birakin taa ki
Mezara dek, demis !

Vezirler Büyük Iskender'in bu söyledikleri karsisinda sasirmislar
ve "Bunu bilse bilse Büyük Iskender'in hocasi Diyogen bilebilir"
demisler ve Diyogen'e sormaya karar vermisler!..

Vezirleri dinleyen Diyogen demis ,

- " Iskender'in Ne kadar büyük oldugunu bir kez daha anladim" demis ve
ilave etmis :
- Iskender sunu anlatmak istemis . :
Cenazenin önünden yürüyen askerler ölümüne silahlariyla dahi engel olamadilar,
Cenazenin sagidan yürüyen alimler ölümüne kitaplariyla dahi engel olamadilar
Cenazenin solundan yürüyen zenginler ölümüne mallariyla dahi engel olamadilar ve
Cenazenin arkasindan yürüyen fakirler ve garipler ölümüne gözyasi ve
dualariyla dahi engel olamadilar!..
Sag elindeki altin küre ise bu dünyada sahip olabilecegi her seye sahip
oldugunu, Sol elinin bos olmasi ise bu dünyadan ELI BOS geldim ELI BOS
gidiyorum!... dedigini gösteriyor...
 
Çok Anlamlı ve Çok Güzel Bir yazı Teşekkürler...
 
Harika bi yazı

*Stewart, minik bir kasabadaki fakir bir işadamıydı.

Çocukluğundan beri bütün hayali dünyayı dolaşmaktı ama art arda gelen
olaylar yüzünden kasabasını terk edememiş, sonunda babasının pek de parlak
olmayan işini devralmak zorunda kalmıştı.

Sevdiği bir karısı ve çocukları vardı.

Ama işler iyi gitmiyordu.

Borçlar birikmişti.

Yaşadığı hayal kırıklığına bir de borçlar eklenince dayanacak gücü
kalmamıştı.

Karlı bir gece arabasına binip, kasabanın biraz ötesinden akan nehrin
kıyısındaki bara gidip iyice sarhoş olana kadar içtikten sonra kendini
köprünün üzerinden atıvermişti.

Stewart sulara düşerken, karanlık göklerden gelen bir konuşma duyuldu.

Tanrı, "ikinci sınıf meleklerden" birine görev veriyordu.

- Eğer bu ümitsiz adama yeniden yaşama isteği vermeyi başarırsan, ben de
sana çok istediğin o iki kanadı verir, seni birinci sınıf melek yaparım.

Ve, yeryüzüne tonton, yaşlı bir adam kılığında "başarısız" bir melek
düşüyordu.

O güne dek bir türlü verilen görevleri doğru dürüst yerine getiremediği
için istediği kanatlara kavuşamayan, kederli bir melekti bu.

Görevi ise çok zordu.

Tümüyle çaresiz, borçlar içinde yüzen, hayallerini kaybetmiş,
istediklerinden hiçbirine kavuşamamış, dünyayı gezmek isterken önemsiz bir
kasabaya sıkışıp kalmış bir adama hayatı yeniden sevdirecek, onu
intihardan vazgeçirecekti.

Melek yeryüzüne indiğinde, bir polis Stewart'ı sulardan çıkarıyordu.

Onu, kendini sulara atmadan önce son içkisini içtiği bara götürüyordu ama
orası şimdi çok değişikti.

Serserilerin toplandığı, pis bir batakhane olmuştu.

Kimse Stewart'ı tanımıyordu.

Stewart kasabaya dönüyordu ama orada da eski dostları onun kim olduğunu
bilmeyen gözlerle ona bakıyorlardı.

Kasaba bakımsızdı, çirkindi, karanlıktı.

Eski bir okul arkadaşı arka sokaklarda fahişelik yapıyordu.

Karısı ise bir kütüphanede çalışan zavallı bir yaşlı kızdı.

O sulara atlamadan önce ünlü bir adam olarak dünyayı dolaşan erkek
kardeşinin ise bir kilisenin bahçesinde mezarı duruyordu.

Stewart, suya düşmesiyle çıkması arasında geçen bu beş dakikada her şeyin
nasıl bu kadar değişebilmiş olduğunu anlayamadan etrafına bakarken "ikinci
sınıf melek" yanına yaklaşıyordu.

Ona anlatmaya başlıyordu.

- Sen hayatına son vermek istedin ya, ben daha iyisini yaptım, sen hiç bu
dünyaya gelmemiş gibi oldun... Sen olmamış olsaydın ne olacaktı, gör...

Kardeşim ne zaman öldü, diye soruyordu Stewart.

- Sen dokuz yaşındayken o kuyuya düşmüştü ve sen onu kurtarmıştın... Ama
ben senin doğumunu iptal edince ve sen hiç doğmayınca onu kurtaracak kimse
de olmadı... O çocukken öldü.

- Peki sınıf arkadaşım ne zaman fahişe oldu?

- Bir gün o çok parasız kalmıştı, para bulabileceği hiçbir yer yoktu ve
sen ona borç vermiştin... Ama sen olmayınca o gece kendini sattı ve sonra
fahişe olarak kaldı.

- Kasaba niye böyle bakımsız ve korkunç gözüküyor?

- Çünkü sen babanın yerini aldıktan sonra insanlardan para toplayıp
kooperatifler kurmuştun, binalar yapmıştın, kasaba gelişmişti... Sen hiç
olmadığın için o kooperatif kurulmadı, o binalar yapılmadı, kasaba
bakımsız kaldı, o inşaatta çalışıp para kazanan birçok insan para
kazanamayıp serseri oldu.

Bütün seyircilerle birlikte Stewart da, bir insanın farkına varmadan ne
kadar çok başka insanın hayatına değdiğini, o hayatları varlığıyla
değiştirdiğini, en sıradan insanın bile bu hayatta tahmin edemeyeceği
ölçüde önemi olduğunu görüyordu.

Tavana asılmış, birçok değişik parçadan oluşmuş oyuncaklar vardır, her bir
parça başka bir parçaya dokunarak bir rüzgar yaratır ve oyuncak dönüp
durur.

O parçalardan birini çıkardığınızda bütün rüzgarı kesersiniz.

Oyuncak kımıltısız kalır.

Frank Capra'nın o filminde de, hayatın aynen o oyuncak gibi birbirine
değen insanlarla döndüğünü, aradan bir tek insanı bile çıkarıp aldığınızda
hayatın dönüşünü etkilediğinizi, birçok olayın farklılaştığını, herkesin
sandığından daha büyük bir rolü ve değeri olduğunu anlıyordunuz.

Değersiz ve işlevsiz kimse yoktu.

Stewart, o yaşlı ve tonton "ikinci sınıf" melek sayesinde bu gerçeği
görünce intihar etmekten vazgeçiyordu.

Kendisine o kadar manasız ve değersiz gözüken hayatının aslında birçok
insan için ne kadar değerli olduğunu kavrıyordu.

O intihar etmekten vazgeçince yeniden her şey eskisine dönüyordu.

"Bu muhteşem bir hayat" isimli film, mutlu sonla biterken de gökyüzünde
bir "çın" sesi duyuluyordu.

Tonton meleğe, Tanrı çok arzuladığı kanatlarını veriyordu.

Kendimizi manasız ve yararsız bulduğumuz zamanlar vardır.

Değersiz olduğumuzu, sevilmediğimizi düşünürüz.

Hayalkırıklıklarıyla dolu hayatımızda neden istediklerimizin hiç
gerçekleşmediğini merak ederiz.

Cevaplar ararız.

Bulamayız genellikle.

Cevaplar vardır aslında.

Kendimizi yararsız bulduğumuzda çok yararlı işler yapmışızdır,
sevilmediğimizi sandığımızda sevilmişizdir, değersiz olduğumuzu
düşündüğümüzde değerimizi bilenler çıkmıştır.

Birçok hayatı aynı anda kımıldatan o sihirli rüzgarı yaratmakta bizim de
farkına varmadığımız büyük bir rolümüz olmuştur.

Eğer Tanrı "ikinci sınıf" meleklerinden birini bize gönderse ve bizsiz bir
hayatın nasıl olacağını gösterseydi, sanırım hepimiz kendimize de hayata
da başka türlü bakardık.

Hatta, o melek bize "istediklerimiz gerçekleştiğinde nasıl bir hayatımız
olabileceğini" gösterseydi belki istediklerimizin gerçekleşmemesi için dua
ederdik.

Bu muhteşem bir hayattır.

Cevabı ve sırrı kendi içinde saklıdır.

Ve, o hayatı hep birlikte yaparız.

Bazen rolümüzden şikayet ediyorsak, bu da rolümüzün kıymetini
bilemememizdendir.

Ahmet Altan'dan Alıntı*
 
Cevap yazmak için giriş yap yada kayıt ol.
Geri
Üst