Mayhoş
mayhoş
Uzaktan seyrediyorum insanları, yaşamlarını, yaptıklarını, sevdiklerini… Bazen hayatın içinde seyirci olmak gerekiyor. Her zaman size uygun bir rol bulunmuyor.
Öyle zamanlarda, yani dışarıdan bakıp gözlemlediğim vakitlerde, garip bir hüzün çöküyor üstüme. Anlıyorum ki, hepimizin bir yanı yaralı. Birbirimizden ne kadar üstün olduğumuzu ispat etme çabasıyla geçiyor ömür.
Kadınlar, ne kadar güzel olduklarının yarışındalar. Estetikten bozulan ama sözüm ona çok güzel görünen gergin yüzlerle, silikon göğüsler, sahte dudaklarla, evrensel bir yarışın ortasında duruyorlar. Dışımız silikonlandıkça, ruhumuz da sahteleşiyor mu acaba?
Erkekler, paranın peşindeler. Cepteki parayı göstermenin yolu ise, arabadan, evden, cebindeki telefondan, pahalı kıyafetlerden geçiyor. İş hayatında yaptıkları büyük savaş yetmiyor, özel hayatlarındaki skorların çetelesini tutuyorlar.
Hemcins savaşları bir yanda devam ederken, kadın ve erkeğin arasındaki çatışma da tüm hızıyla sürüyor. Çıkar kavgası, ego büyüklüğü, kim kimi daha çabuk terk edecek derdi, bir ilişkinin sorumluluklarını almadan ilişki yaşama hokkabazlığı, bu iki cinsi birbirine düşman ediyor.
Kalbimizi birilerine emanet etmeye korkar olduk. Saklıyoruz, sakınıyoruz! Kimse içimizdekini görmesin diye, üstümüze demirden zırhlar giyiyoruz. Karşımızdakilerden üstümüzdekini çıkarması için çabalamasını bekliyoruz. Sonra beklediğimizle kalıyoruz!
Aslında ne kadar incinmişiz hepimiz. Mutlaka hayatın bir yerinden alınmış darbelerimiz var. Kimimiz daha çocuk yaşta, ailemizde gördüğümüz sıkıntılar yüzünden arızalıyız. Kimimiz ilk aşık olduğumuzda yediğimiz vurgunun acısındayız. Kimimizin sevmeye vakti olmamış.
Yüzümüzde tebessümle sokaklara dağılıyoruz. Çalıyor, üretiyor, şu dünyada var olmak için çabalıyoruz. Oysa nasıl ihtiyacımız var sevilmeye! Birisi başımızı okşasa ama gerçekten, yürekten okşasa, kedi gibi sokulacağız yanına ama güvenemiyoruz.
Ne zaman olduğunu düşünsek, kalbimizi yanına koyacak bir kalp bulduğumuza inansak, yıkılıyoruz. Ellerimiz kanıyor, kırılmış kalplerimizi toplamaktan. Her yediğimiz darbe ile daha çok içimize, kendimize saklanıyoruz. Daha çok öfke, daha çok nefret, daha çok inançsızlık! İçimizde giderek büyüyor bir balon gibi gizli düşmanlık.
Sonra zaman geçiyor, belki birisi geliyor, sevilmeyi hak eden birisi; yediğimiz tüm tokatların acısını ondan alırcasına, kuvvetli bir yumruk atıyoruz. O da düşüyor! Onun da içine tohumu atılıyor nefretin.
İntikam derdine, hepimiz birbirimizi kirletiyoruz. Bir gün dönüp bakacağız ki, ortada sevecek kimse kalmamış!
Candan Ünal
George Carlin 'in tavsiyelerinden
1. ''Zorunlu olmayan sayıları çöpe atın: yaş, kilo, boy.
Doktorunuz düşünsün onları. Bunun için ücret alıyor sizden.
2. Sadece neşeli arkadaşlarınız olsun.
Suratsızlar, negatifler sizi aşağı çeker.
3. Öğrenmeyi sürdürün: Bilgisayar, el sanatları, bahçecilik, ne olursa. Beyniniz âtıl kalmasın. Âtıl kafa, iblisin tezgâhıdır. İblisin adı da, alzheimer'dır.
4. Küçük şeylerden zevk almaya bakın.
5. Sık sık, uzun uzun, vargücünüzle gülün. Soluksuz kalıncaya kadar gülün.
6. Gözyaşları olacaktır. Katlanın, yas tutun, başka yaşantılara geçin.
7. Sevdiklerinizle doldurun çevrenizi, aile, kedi, köpek, kuş, balık, yadigârlar, müzik, bitkiler, hobiler, ne olursa.
Eviniz sığınağınızdır. Tadını çıkartın.
8. Sağlığınızın kıymetini bilin. İyiyse üstüne titreyin.
Bozuksa düzeltin. Siz kendiniz düzeltemiyorsanız yardım sağlayın.
9. Vicdan azabından uzak durun. Çarşı pazarda gezin, komşu illerde dış ülkelerde dolaşın, ama sakın suçluluk, pişmanlık duygusuna yönelmeyin.
10. Sevdiğiniz insanlara onları sevdiğinizi söyleyin, hissettirin her fırsatta.'' ''Ve hiç unutmayın ki yaşam, aldığımız soluklarla de ğil, soluk kesen anlarla ölçülür''
Öyle zamanlarda, yani dışarıdan bakıp gözlemlediğim vakitlerde, garip bir hüzün çöküyor üstüme. Anlıyorum ki, hepimizin bir yanı yaralı. Birbirimizden ne kadar üstün olduğumuzu ispat etme çabasıyla geçiyor ömür.
Kadınlar, ne kadar güzel olduklarının yarışındalar. Estetikten bozulan ama sözüm ona çok güzel görünen gergin yüzlerle, silikon göğüsler, sahte dudaklarla, evrensel bir yarışın ortasında duruyorlar. Dışımız silikonlandıkça, ruhumuz da sahteleşiyor mu acaba?
Erkekler, paranın peşindeler. Cepteki parayı göstermenin yolu ise, arabadan, evden, cebindeki telefondan, pahalı kıyafetlerden geçiyor. İş hayatında yaptıkları büyük savaş yetmiyor, özel hayatlarındaki skorların çetelesini tutuyorlar.
Hemcins savaşları bir yanda devam ederken, kadın ve erkeğin arasındaki çatışma da tüm hızıyla sürüyor. Çıkar kavgası, ego büyüklüğü, kim kimi daha çabuk terk edecek derdi, bir ilişkinin sorumluluklarını almadan ilişki yaşama hokkabazlığı, bu iki cinsi birbirine düşman ediyor.
Kalbimizi birilerine emanet etmeye korkar olduk. Saklıyoruz, sakınıyoruz! Kimse içimizdekini görmesin diye, üstümüze demirden zırhlar giyiyoruz. Karşımızdakilerden üstümüzdekini çıkarması için çabalamasını bekliyoruz. Sonra beklediğimizle kalıyoruz!
Aslında ne kadar incinmişiz hepimiz. Mutlaka hayatın bir yerinden alınmış darbelerimiz var. Kimimiz daha çocuk yaşta, ailemizde gördüğümüz sıkıntılar yüzünden arızalıyız. Kimimiz ilk aşık olduğumuzda yediğimiz vurgunun acısındayız. Kimimizin sevmeye vakti olmamış.
Yüzümüzde tebessümle sokaklara dağılıyoruz. Çalıyor, üretiyor, şu dünyada var olmak için çabalıyoruz. Oysa nasıl ihtiyacımız var sevilmeye! Birisi başımızı okşasa ama gerçekten, yürekten okşasa, kedi gibi sokulacağız yanına ama güvenemiyoruz.
Ne zaman olduğunu düşünsek, kalbimizi yanına koyacak bir kalp bulduğumuza inansak, yıkılıyoruz. Ellerimiz kanıyor, kırılmış kalplerimizi toplamaktan. Her yediğimiz darbe ile daha çok içimize, kendimize saklanıyoruz. Daha çok öfke, daha çok nefret, daha çok inançsızlık! İçimizde giderek büyüyor bir balon gibi gizli düşmanlık.
Sonra zaman geçiyor, belki birisi geliyor, sevilmeyi hak eden birisi; yediğimiz tüm tokatların acısını ondan alırcasına, kuvvetli bir yumruk atıyoruz. O da düşüyor! Onun da içine tohumu atılıyor nefretin.
İntikam derdine, hepimiz birbirimizi kirletiyoruz. Bir gün dönüp bakacağız ki, ortada sevecek kimse kalmamış!
Candan Ünal
George Carlin 'in tavsiyelerinden
1. ''Zorunlu olmayan sayıları çöpe atın: yaş, kilo, boy.
Doktorunuz düşünsün onları. Bunun için ücret alıyor sizden.
2. Sadece neşeli arkadaşlarınız olsun.
Suratsızlar, negatifler sizi aşağı çeker.
3. Öğrenmeyi sürdürün: Bilgisayar, el sanatları, bahçecilik, ne olursa. Beyniniz âtıl kalmasın. Âtıl kafa, iblisin tezgâhıdır. İblisin adı da, alzheimer'dır.
4. Küçük şeylerden zevk almaya bakın.
5. Sık sık, uzun uzun, vargücünüzle gülün. Soluksuz kalıncaya kadar gülün.
6. Gözyaşları olacaktır. Katlanın, yas tutun, başka yaşantılara geçin.
7. Sevdiklerinizle doldurun çevrenizi, aile, kedi, köpek, kuş, balık, yadigârlar, müzik, bitkiler, hobiler, ne olursa.
Eviniz sığınağınızdır. Tadını çıkartın.
8. Sağlığınızın kıymetini bilin. İyiyse üstüne titreyin.
Bozuksa düzeltin. Siz kendiniz düzeltemiyorsanız yardım sağlayın.
9. Vicdan azabından uzak durun. Çarşı pazarda gezin, komşu illerde dış ülkelerde dolaşın, ama sakın suçluluk, pişmanlık duygusuna yönelmeyin.
10. Sevdiğiniz insanlara onları sevdiğinizi söyleyin, hissettirin her fırsatta.'' ''Ve hiç unutmayın ki yaşam, aldığımız soluklarla de ğil, soluk kesen anlarla ölçülür''