azureshadw
New member
sabaha kadar oturdum bu gece
hayatımın bundan sonrasını
seninle mi yoksa sensiz mi geçirmek istediğimi düşündüm
iki düşünce de eşit ağırlıktaydı
sadece zaman zaman beraber olmak ağır basıyordu
sensiz nefes bile alamayacağımı düşünüp
bugüne kadar sen olmadan boşa geçirdiğim zamanlara ağlıyordum
sensizlik çok ağır bir yük oluyordu omuzlarımda
taşıyamıyor sana gelip bu yükü tamamen üstümden kaldırmak
bütün acılarımı bitirmek
bir dakika bile olsa o mutluluğu yaşamak istiyordum
eminim ki o bir dakika bir ömre bedel olurdu benim için ..
o anda ölsem de farketmezdi artık
belki seni başkasıyla paylaşma korkusu bunları düşündürüyordu
beynimi kemiren kıskançlıklarım itiyordu beni sana
benim olmalıydın ...
ben seni bu kadar çok severken sen başkasına ait olamazdın ..
ben başkasının olsam da sadece seni seviyordum ama sen öyle olmayacaktın
belki başkasını beni sevemediğin kadar seveceğin korkusu bu kadar bağlıyordu beni
zaman zaman da senden ayrı olmak istiyordum
bugüne kadar yaşadıklarım ayrı olmam gerektiğini söylüyordu
HATA bir kere yapılırdı .. ikincisi yapıldığında ise bu hata olmaktan çıkıp
alışkanlık haline gelmiş oluyordu ve sen alışıktın beni bu derece üzmeye
gizli bir zevk mi alıyordun bilmiyorum ..
intikam mıydı sana yaptıklarıma ya da yapmadıklarıma karşı ?
korkuyordum başıma daha kötülerinin geleceğinden
ömür boyu üzüleceğimden korkuyordum
hiç sevmediğinden .. sadece elde etme arzusu olmasından korkuyordum
bu aşkın bitmesinden .. beni kendinden nefret ettirecek şekilde davranmandan
senden nefret etmekten korkuyordum ..
beni tekrar kıskançlık krizlerine sokmandan
karşıma geçip acı çekmemden zevk alır gibi gülmenden korkuyordum
bir başkasına DAHA sevgi sözcükleri söylemene dayanamazdım artık
bir daha bütün hayallerimin yıkılmasına dayanamazdım
korkularım mı ağır bastı bu gece yoksa
sana olan ucunu bucağını göremediğim kadar büyük sevgim mi ben karar veremedim
ben bahanelerimin arkasına sığınıyordum sana göre
seninse bahanelerin benimkilerden daha çocukça daha inanılmazdı
sana göre ben yoktum .. olmadığım zamanlarda
sevdiğini söylediğin insanı .. beni ..
bu kadar kolay silmek hakkındı .. nasıl olsa ilkinde sesini bile çıkaramamıştı
seviyordu ikinci kere kabul etmişti .. güveniyordu herşeyiyle sana aitti
ve ne yaparsan yap hala sana ait olacağından emindin ..
bu gece sabaha kadar düşündüm ...
BİR İNSANA EN FAZLA KAÇ KERE ŞANS VERİLEBİLİRDİ ?
hiç bir yanıt bulamadım
bir başkası olsaydı düşünmeden .. asla .. derdim
ama o .. O bir başkası değildi ...
emindim ! O bu derece sevebileceğim tek insandı ..
hiç bitmeyen bir aşkla bağlı kalacağım tek insan ..
hayatımda onun gibi birisi çıkmayacaktı karşıma
her zaman dediği gibi belki onu benim kadar seven de olmayacaktı
beni en çok üzen de bu oluyordu belki
kimse ona hakettiği değeri veremeyecekti
bir annenin bebeğine baktığı yumuşacık bir sevgiyle kimse bakmayacaktı ona
ama o çok daha fazlalarını hakeden bir melekti benim gözümde
çok kısa zamanda beynime yerleşen onun kusursuz bir insan olduğu fikri
hayatımın sonuna kadar – ne kadar yanlışını da görsem – hiç değişmeycekti biliyordum
hiç kimse onun yerini almayacaktı .. alamazdı ki ..
belki O da bana bir çok kere sanş vermişti ve farkında değildim..
ben de yeni farkına varıyordum bunun
kaç insan tamammül edebilirdi ki böyle bir ilişkiye
adı ilişki bile olmayan bir ilişkiye
buna rağmen defalarca benden vazgeçmeyeceğini ve sevdiğini söylemiş
hala da söylüyordu
yoksa bu da inanmak istediğim yalanlarından birimiydi ?
sabrı .. şefkati .. onun benim gözümde daha da büyümesinin tek sebebiydi belki de
bana yaşama sebebimsin .. zorluklara göğüs germemi sağlayan tek insansın dediği hiç aklımdan çıkmıyor .. düşündükçe ağlıyor .. bu insanın kıymetini bilememek bir kere daha acıtıyordu içimi ..
hataların yarısı ondaysa .. yarısı bendeydi biliyor ama kabul etmek istemiyor bütün suçu ona yüklemek istiyordum ..
ben nasıl onun yaptıklarını haketmediysem
o da benim yaptıklarımı hiçbir zaman haketmedi farkındaydım ..
bu gece senin şerefine içtim
ve birbirine hiç uymayan .. beni de anlamsızlaştıran şarkı sözlerini senin için söyledim ..
bir tanesinde AŞKIN BENDE ÇIKMAZ SOKAK ÇÖZÜLMEYEN DÜĞÜM GİBİ derken seni hatırlıyorum
diğerinde ise İÇİMDE ÖYLE GÜZELSİN Kİ ONU KİRLETMEYECEĞİM SENİNLE derken ağlıyorum ..
o kadar uzundu ki bu gece .....
seninle yaşamak mı ? sensiz her gün ölmek mi ?
sen beni öldürür müydün yanında olsam .. yoksa yaşama sebebim mi olurdun ?
sensiz yaşayabilir miydim ?
bir ömür varlığıma tahammül edebilir miydin ?
ben senin nefesini hissetmeden daha ne kadar dayanabilirdim ?
senin için herşeyimden vazgeçebilir miydim ?
sen benim herşeyim miydin ?
ben senin herşeyin olabilir miydim ?
sorularımın hepsi cevapsızdı ...
burda olsaydın ..
belki de beni etkileyecek bişeyler söyleyip fikrimi değiştirebileceğini düşündüm
iyiki yoktun .. keşke olsaydın ...
alıntı
hayatımın bundan sonrasını
seninle mi yoksa sensiz mi geçirmek istediğimi düşündüm
iki düşünce de eşit ağırlıktaydı
sadece zaman zaman beraber olmak ağır basıyordu
sensiz nefes bile alamayacağımı düşünüp
bugüne kadar sen olmadan boşa geçirdiğim zamanlara ağlıyordum
sensizlik çok ağır bir yük oluyordu omuzlarımda
taşıyamıyor sana gelip bu yükü tamamen üstümden kaldırmak
bütün acılarımı bitirmek
bir dakika bile olsa o mutluluğu yaşamak istiyordum
eminim ki o bir dakika bir ömre bedel olurdu benim için ..
o anda ölsem de farketmezdi artık
belki seni başkasıyla paylaşma korkusu bunları düşündürüyordu
beynimi kemiren kıskançlıklarım itiyordu beni sana
benim olmalıydın ...
ben seni bu kadar çok severken sen başkasına ait olamazdın ..
ben başkasının olsam da sadece seni seviyordum ama sen öyle olmayacaktın
belki başkasını beni sevemediğin kadar seveceğin korkusu bu kadar bağlıyordu beni
zaman zaman da senden ayrı olmak istiyordum
bugüne kadar yaşadıklarım ayrı olmam gerektiğini söylüyordu
HATA bir kere yapılırdı .. ikincisi yapıldığında ise bu hata olmaktan çıkıp
alışkanlık haline gelmiş oluyordu ve sen alışıktın beni bu derece üzmeye
gizli bir zevk mi alıyordun bilmiyorum ..
intikam mıydı sana yaptıklarıma ya da yapmadıklarıma karşı ?
korkuyordum başıma daha kötülerinin geleceğinden
ömür boyu üzüleceğimden korkuyordum
hiç sevmediğinden .. sadece elde etme arzusu olmasından korkuyordum
bu aşkın bitmesinden .. beni kendinden nefret ettirecek şekilde davranmandan
senden nefret etmekten korkuyordum ..
beni tekrar kıskançlık krizlerine sokmandan
karşıma geçip acı çekmemden zevk alır gibi gülmenden korkuyordum
bir başkasına DAHA sevgi sözcükleri söylemene dayanamazdım artık
bir daha bütün hayallerimin yıkılmasına dayanamazdım
korkularım mı ağır bastı bu gece yoksa
sana olan ucunu bucağını göremediğim kadar büyük sevgim mi ben karar veremedim
ben bahanelerimin arkasına sığınıyordum sana göre
seninse bahanelerin benimkilerden daha çocukça daha inanılmazdı
sana göre ben yoktum .. olmadığım zamanlarda
sevdiğini söylediğin insanı .. beni ..
bu kadar kolay silmek hakkındı .. nasıl olsa ilkinde sesini bile çıkaramamıştı
seviyordu ikinci kere kabul etmişti .. güveniyordu herşeyiyle sana aitti
ve ne yaparsan yap hala sana ait olacağından emindin ..
bu gece sabaha kadar düşündüm ...
BİR İNSANA EN FAZLA KAÇ KERE ŞANS VERİLEBİLİRDİ ?
hiç bir yanıt bulamadım
bir başkası olsaydı düşünmeden .. asla .. derdim
ama o .. O bir başkası değildi ...
emindim ! O bu derece sevebileceğim tek insandı ..
hiç bitmeyen bir aşkla bağlı kalacağım tek insan ..
hayatımda onun gibi birisi çıkmayacaktı karşıma
her zaman dediği gibi belki onu benim kadar seven de olmayacaktı
beni en çok üzen de bu oluyordu belki
kimse ona hakettiği değeri veremeyecekti
bir annenin bebeğine baktığı yumuşacık bir sevgiyle kimse bakmayacaktı ona
ama o çok daha fazlalarını hakeden bir melekti benim gözümde
çok kısa zamanda beynime yerleşen onun kusursuz bir insan olduğu fikri
hayatımın sonuna kadar – ne kadar yanlışını da görsem – hiç değişmeycekti biliyordum
hiç kimse onun yerini almayacaktı .. alamazdı ki ..
belki O da bana bir çok kere sanş vermişti ve farkında değildim..
ben de yeni farkına varıyordum bunun
kaç insan tamammül edebilirdi ki böyle bir ilişkiye
adı ilişki bile olmayan bir ilişkiye
buna rağmen defalarca benden vazgeçmeyeceğini ve sevdiğini söylemiş
hala da söylüyordu
yoksa bu da inanmak istediğim yalanlarından birimiydi ?
sabrı .. şefkati .. onun benim gözümde daha da büyümesinin tek sebebiydi belki de
bana yaşama sebebimsin .. zorluklara göğüs germemi sağlayan tek insansın dediği hiç aklımdan çıkmıyor .. düşündükçe ağlıyor .. bu insanın kıymetini bilememek bir kere daha acıtıyordu içimi ..
hataların yarısı ondaysa .. yarısı bendeydi biliyor ama kabul etmek istemiyor bütün suçu ona yüklemek istiyordum ..
ben nasıl onun yaptıklarını haketmediysem
o da benim yaptıklarımı hiçbir zaman haketmedi farkındaydım ..
bu gece senin şerefine içtim
ve birbirine hiç uymayan .. beni de anlamsızlaştıran şarkı sözlerini senin için söyledim ..
bir tanesinde AŞKIN BENDE ÇIKMAZ SOKAK ÇÖZÜLMEYEN DÜĞÜM GİBİ derken seni hatırlıyorum
diğerinde ise İÇİMDE ÖYLE GÜZELSİN Kİ ONU KİRLETMEYECEĞİM SENİNLE derken ağlıyorum ..
o kadar uzundu ki bu gece .....
seninle yaşamak mı ? sensiz her gün ölmek mi ?
sen beni öldürür müydün yanında olsam .. yoksa yaşama sebebim mi olurdun ?
sensiz yaşayabilir miydim ?
bir ömür varlığıma tahammül edebilir miydin ?
ben senin nefesini hissetmeden daha ne kadar dayanabilirdim ?
senin için herşeyimden vazgeçebilir miydim ?
sen benim herşeyim miydin ?
ben senin herşeyin olabilir miydim ?
sorularımın hepsi cevapsızdı ...
burda olsaydın ..
belki de beni etkileyecek bişeyler söyleyip fikrimi değiştirebileceğini düşündüm
iyiki yoktun .. keşke olsaydın ...
alıntı