- Katılım
- 2 Nis 2007
- Mesajlar
- 28,387
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
Sözlerim... Bütün insanların geçiş durumlarına bağlı. Sözlerimi büyütebilirim de; "bütün insanlığın geçimine bağlı" gibi... Bir bir yaşıyoruz...
Birilerini seviyor, birilerine inanıyoruz, bir şeye inat ediyor, bir yerde kirleniyoruz...
"Yok" deyip kalkıyor, zira "evet" diyene gülümsüyoruz, yolda yürürken olanları aklımız almıyor ama hesap verirken "dünya kuş çeşitleri"ni bile sayabiliyoruz.
Çocukları korumak isterken, büyükleri üstümüze düşmekle itham ediyoruz. Kitap okumayıp köşe okuyunca ancak gişelerden geçiyoruz.
Sokağa çıkınca "hava, dükkanlar, güneş, ah canım simitçim bugün ne de sıcak" diyor fakat eve girer girmez her şeyi dışarıda bırakıp "şu ayakkabıların haline bak, tabi o sokağın daha yapılacağı yok" deyip surat asarak sofraya oturuyoruz.
"Kasaba dolusu insan gibiyim mübarek" şeklinde yaşıyor ama henüz içimizden eleştirilere geleni tanımıyoruz.
Tartıyoruz ama hep bir eksik söylüyoruz.
Gidiyoruz ama götürmüyoruz.
Kalıyoruz ama dinlemiyoruz.
Bilmiyor ama ezberliyoruz.
Geçmişi daha da ilerlemek için değil; yerimiz için, çıkarımız için kolluyoruz!
"Görünüşe göre" duruyor, "ama niye canım" diyerek, göreceli olanı kenara iteliyoruz.
Bir adım; Ya şüpheyle yaklaşıyoruz ya da fıstık atar gibi... "Nasıl olsa içindeki ben değilim" diye...
Oysa burası bilmediğimiz bir yer değil. Bir devirdir dünya! Ve zaten-vaat edilmeyen "o" bahçeleri de vejetaryen! Bi' dünya kıpırdamıyor ama! "Nasıl olsa içindeki benim" diye mi?
Birilerini seviyor, birilerine inanıyoruz, bir şeye inat ediyor, bir yerde kirleniyoruz...
"Yok" deyip kalkıyor, zira "evet" diyene gülümsüyoruz, yolda yürürken olanları aklımız almıyor ama hesap verirken "dünya kuş çeşitleri"ni bile sayabiliyoruz.
Çocukları korumak isterken, büyükleri üstümüze düşmekle itham ediyoruz. Kitap okumayıp köşe okuyunca ancak gişelerden geçiyoruz.
Sokağa çıkınca "hava, dükkanlar, güneş, ah canım simitçim bugün ne de sıcak" diyor fakat eve girer girmez her şeyi dışarıda bırakıp "şu ayakkabıların haline bak, tabi o sokağın daha yapılacağı yok" deyip surat asarak sofraya oturuyoruz.
"Kasaba dolusu insan gibiyim mübarek" şeklinde yaşıyor ama henüz içimizden eleştirilere geleni tanımıyoruz.
Tartıyoruz ama hep bir eksik söylüyoruz.
Gidiyoruz ama götürmüyoruz.
Kalıyoruz ama dinlemiyoruz.
Bilmiyor ama ezberliyoruz.
Geçmişi daha da ilerlemek için değil; yerimiz için, çıkarımız için kolluyoruz!
"Görünüşe göre" duruyor, "ama niye canım" diyerek, göreceli olanı kenara iteliyoruz.
Bir adım; Ya şüpheyle yaklaşıyoruz ya da fıstık atar gibi... "Nasıl olsa içindeki ben değilim" diye...
Oysa burası bilmediğimiz bir yer değil. Bir devirdir dünya! Ve zaten-vaat edilmeyen "o" bahçeleri de vejetaryen! Bi' dünya kıpırdamıyor ama! "Nasıl olsa içindeki benim" diye mi?
alıntı
