Thorpedo
New member
Ben cok duygulandım okurken , umarım sizde begenirsiniz....
------------------------------------------------------------------------------
BİR GÜN
BABAMIZIN RESMİDE ÖLÜR!
Çoğumuz
babamız henüz hayattayken onun yüzüne bir kere bile dikkatle bakmayız.Baba
'baba'sözcüğünü kullanmaya başladığımız günden itibaren sürekli karşımızda
duran bir alışkanlıktır.Yıllarca babamızdan değil,bir alışkanlıktan
bahsederiz:Annemize,'babam bu gün neden gecikti'diye
sorarız;kardeşimize,'babam yine su istiyor'der ve dertleniriz;bazen
de,'babama hangi yalanı uydursam,'diye planlar kurarız kafamızda.Baba her
seferinde bize biraz uzak,biraz yabancı birisidir.Her gün elbiselerini
giydirip sokaklara saldığımız o 'biraz'yabancının,zamanın karşısında an be
an nasılda eriyip gittiğini farkedemeyiz bile.Oysa ilkin ve hep onun
elbiseleri yaşlanır,ilkin ve hep onun saçları ağarır,ve hep o
öksürür.Bizim,bir alışkanlığın perde gerisinden baktığımız o yüzde
zaman,çizgilerden,girintilerden ve çıkıntılardan yeni bir yüz yapar,bunu
da farketmeyiz.İçimizden az buçuk dikkatkesilenler bilirler ki,baba göz
altlarındaki torbalarda yorgunluk biriktiren kederli göçmenidir
evimizin.Bir an gelir,göz altlarındaki torbaların ağzını gözlerinin
feriyle bağlayamaz olur artık.Bir an gelir,o iki bağcık da hiç ummadığımız
bir vakitte,hiç ummadığımız bir yerde çözülüverir.Çözülüverir ve
babamız,bizden sakladığı bütün yorgunluklarını orta yerde
bırakıp,kasketinin altını terkeder.Biliyormusuz ,babamız bir gün ilk defa
gerçekten ölür!..
Babamız
bir gün ilk defa gerçekten ölür ve biz ilk defa o gün anlarız,evimizde bir
babamız olduğunu.O gün anlarız ki,aramızda dolaşan yalnızca alışkın
olduğumuz bir gölge değildi;o gün anlarız ki artık annemizle anlaşarak
kandıracağımız bir saflık,sessiz sedasız çekilip gitmiştir aramızdan;ve o
gün anlarız ki'baba'dan bize kalan,bir kelimeden çok öte,çok daha ağır
bakiyedir.Şeceremizi bir arada tutan en kalın damar ansızın kopmuş,şimdiya
kadar nasıl durduğunu düşünmediğimiz aile şemsiyemiz yağmur vurdukça su
geçirmeye başlamıştır.Daha başka şeyler de olmuştur baba
gidince:içimizdeki korku kaybolmuştur artık;sofranın baş köşesinde
yaşlı,kocaman bir boşluk açılmıştır;akşam haberlerinde esirgenmeden
savrulan bir küfür orta yerde sahipsiz kalmıştır;dahası,babayla beraber
ilgi duymadığımız pek çok memleket haberi de sınırlarımızın ötesine
göçmüştür.Baba ölürken bize bir iyilik yapmış,üzerine dertlenilen bir
ülkeyi de kendi gövdesiyle beraber ölmüştür...
Artık
içimizden hiç kimsenin, babanın yerine baba olamayacağını,vaktin çıkıp
çıkmadığını onun sesiyle soramayacağını anladığımızda,çaresiz bir şeyler
yaparız:kendimizi babamızın hiç ölmediğine,şeceremizin hiç dağılmayacağına
inandırmak için,onun en sevdiğimiz resmini büyülterek,annemizin ya da en
büyük kardeşimizin odasındaki duvarın orta yerine
konduruveririz.Konduruveririz ve resme bakarken ilk defa babamızın yüzüyle
yüzleşiriz.Böylelikle ilk kez,babamızın gözlerinde bir göç öncesinin
alınganlığını görürüz;babamızın saçlarının fazlasıyla beyazlaşmış olduğunu
görürüz,ilk kez görürüz ki,babamızın alnı yaşadığımız coğrafyanın
kaderiyle aynıdır:Babamızın alnı,sanki savaştan hiç kurtulmamış bir cephe
yerine benzetilmektedir;babamızın alnı,bizzat hayatın alnıdır!Onu yeniden
aramıza çağırmakla,onun yüzünü her gün görebileceğimiz bir yerde
ağırlamakla,bir süreliğine de olsa,ölü babamızla ilk kez içtenlikle baba
evlat haline geliriz.Konuk ettiğimiz insanlara anlatırız onu,onun kim
olduğunu soran çocuklara;öyle ki,onun kim olduğunu sormayanlara
içlendiğimiz bile olur.Duvarda,bir yanlarını yeni yeni
hatırladığımız,çerçeve içinde bir babamız vardır artık...
Ama
mevsimler,gün gelir,babamızın duvardaki resmini de soldurmaya
başlar.Babamızın göz altlarını tutan o incelmiş bağcıklar,bir kere daha
unutkanlığımız tarafından kopmaya terk edilir.Aramızda heyecanla
çağırdığımız sevgili ölümüzü yüzü,mahkum olduğu çerçeve içinde tekrardan
bir gölgeye,tekrardan bir alışkanlığa dönüşür.Bir evden başka bir eve
taşınırken,eşyalarımızın arasında can çekişir durur;yeni evimize uygun
olup olmadığını düşünecek kadar uzaklaşır aramızdan.Nihayet,yeni
evlerimiz,bu yakışıksız yabancının resmini duvarları için uygunsuz bulmaya
başlar.Yeni evlerimizin duvarları,su kenarlarını,tarlaları,yorgun işçi
tulumlarını,bir memurun çantasını,bir askerin kaputunu,bir kasketin
alınlığını ve bütün o eski alışkanlıkları kabul etmez olur artık.Bir gün
biz yine fark etmeden,duvardaki yerinden de devrilir babamız.
BİR GÜN
BABAMIZ İKİNCİ KEZ ÖLÜR
Raci Hattatoğlu
-----------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------
BİR GÜN
BABAMIZIN RESMİDE ÖLÜR!
Çoğumuz
babamız henüz hayattayken onun yüzüne bir kere bile dikkatle bakmayız.Baba
'baba'sözcüğünü kullanmaya başladığımız günden itibaren sürekli karşımızda
duran bir alışkanlıktır.Yıllarca babamızdan değil,bir alışkanlıktan
bahsederiz:Annemize,'babam bu gün neden gecikti'diye
sorarız;kardeşimize,'babam yine su istiyor'der ve dertleniriz;bazen
de,'babama hangi yalanı uydursam,'diye planlar kurarız kafamızda.Baba her
seferinde bize biraz uzak,biraz yabancı birisidir.Her gün elbiselerini
giydirip sokaklara saldığımız o 'biraz'yabancının,zamanın karşısında an be
an nasılda eriyip gittiğini farkedemeyiz bile.Oysa ilkin ve hep onun
elbiseleri yaşlanır,ilkin ve hep onun saçları ağarır,ve hep o
öksürür.Bizim,bir alışkanlığın perde gerisinden baktığımız o yüzde
zaman,çizgilerden,girintilerden ve çıkıntılardan yeni bir yüz yapar,bunu
da farketmeyiz.İçimizden az buçuk dikkatkesilenler bilirler ki,baba göz
altlarındaki torbalarda yorgunluk biriktiren kederli göçmenidir
evimizin.Bir an gelir,göz altlarındaki torbaların ağzını gözlerinin
feriyle bağlayamaz olur artık.Bir an gelir,o iki bağcık da hiç ummadığımız
bir vakitte,hiç ummadığımız bir yerde çözülüverir.Çözülüverir ve
babamız,bizden sakladığı bütün yorgunluklarını orta yerde
bırakıp,kasketinin altını terkeder.Biliyormusuz ,babamız bir gün ilk defa
gerçekten ölür!..
Babamız
bir gün ilk defa gerçekten ölür ve biz ilk defa o gün anlarız,evimizde bir
babamız olduğunu.O gün anlarız ki,aramızda dolaşan yalnızca alışkın
olduğumuz bir gölge değildi;o gün anlarız ki artık annemizle anlaşarak
kandıracağımız bir saflık,sessiz sedasız çekilip gitmiştir aramızdan;ve o
gün anlarız ki'baba'dan bize kalan,bir kelimeden çok öte,çok daha ağır
bakiyedir.Şeceremizi bir arada tutan en kalın damar ansızın kopmuş,şimdiya
kadar nasıl durduğunu düşünmediğimiz aile şemsiyemiz yağmur vurdukça su
geçirmeye başlamıştır.Daha başka şeyler de olmuştur baba
gidince:içimizdeki korku kaybolmuştur artık;sofranın baş köşesinde
yaşlı,kocaman bir boşluk açılmıştır;akşam haberlerinde esirgenmeden
savrulan bir küfür orta yerde sahipsiz kalmıştır;dahası,babayla beraber
ilgi duymadığımız pek çok memleket haberi de sınırlarımızın ötesine
göçmüştür.Baba ölürken bize bir iyilik yapmış,üzerine dertlenilen bir
ülkeyi de kendi gövdesiyle beraber ölmüştür...
Artık
içimizden hiç kimsenin, babanın yerine baba olamayacağını,vaktin çıkıp
çıkmadığını onun sesiyle soramayacağını anladığımızda,çaresiz bir şeyler
yaparız:kendimizi babamızın hiç ölmediğine,şeceremizin hiç dağılmayacağına
inandırmak için,onun en sevdiğimiz resmini büyülterek,annemizin ya da en
büyük kardeşimizin odasındaki duvarın orta yerine
konduruveririz.Konduruveririz ve resme bakarken ilk defa babamızın yüzüyle
yüzleşiriz.Böylelikle ilk kez,babamızın gözlerinde bir göç öncesinin
alınganlığını görürüz;babamızın saçlarının fazlasıyla beyazlaşmış olduğunu
görürüz,ilk kez görürüz ki,babamızın alnı yaşadığımız coğrafyanın
kaderiyle aynıdır:Babamızın alnı,sanki savaştan hiç kurtulmamış bir cephe
yerine benzetilmektedir;babamızın alnı,bizzat hayatın alnıdır!Onu yeniden
aramıza çağırmakla,onun yüzünü her gün görebileceğimiz bir yerde
ağırlamakla,bir süreliğine de olsa,ölü babamızla ilk kez içtenlikle baba
evlat haline geliriz.Konuk ettiğimiz insanlara anlatırız onu,onun kim
olduğunu soran çocuklara;öyle ki,onun kim olduğunu sormayanlara
içlendiğimiz bile olur.Duvarda,bir yanlarını yeni yeni
hatırladığımız,çerçeve içinde bir babamız vardır artık...
Ama
mevsimler,gün gelir,babamızın duvardaki resmini de soldurmaya
başlar.Babamızın göz altlarını tutan o incelmiş bağcıklar,bir kere daha
unutkanlığımız tarafından kopmaya terk edilir.Aramızda heyecanla
çağırdığımız sevgili ölümüzü yüzü,mahkum olduğu çerçeve içinde tekrardan
bir gölgeye,tekrardan bir alışkanlığa dönüşür.Bir evden başka bir eve
taşınırken,eşyalarımızın arasında can çekişir durur;yeni evimize uygun
olup olmadığını düşünecek kadar uzaklaşır aramızdan.Nihayet,yeni
evlerimiz,bu yakışıksız yabancının resmini duvarları için uygunsuz bulmaya
başlar.Yeni evlerimizin duvarları,su kenarlarını,tarlaları,yorgun işçi
tulumlarını,bir memurun çantasını,bir askerin kaputunu,bir kasketin
alınlığını ve bütün o eski alışkanlıkları kabul etmez olur artık.Bir gün
biz yine fark etmeden,duvardaki yerinden de devrilir babamız.
BİR GÜN
BABAMIZ İKİNCİ KEZ ÖLÜR
Raci Hattatoğlu
-----------------------------------------------------------
