yüce_türk
Banned
- Katılım
- 8 Ocak 2009
- Mesajlar
- 972
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
Boraltan Köprüsünde de ay balam, vurdular meni
(ben türküm diyen herkes sonuna kadar okusun arkadaşlar ..ağlayacaksınız )
Bizi siz öldürün, vermeyin Rus’a
Yakışmaz Türklüğe, sığmaz namusa.
Vahşete göz yumup silkmeyin omuz
Bizi siz öldürün, varsa suçumuz.
Men ne diyem o vefasız dağlara
Öz gardaşı dönek olan ağlara.
Azerbaycanlı şair Elmas Yıldırım, bir zamanlar Boraltan Köprüsü’nde yaşanan dramı, “Dönek Kardaş” isimli şiirinde işte böyle resmediyordu.
Peki, bugün bırakın sokaktaki vatandaşı, ‘Türk milliyetçisi/ülkücü’ diye geçinenlere, “Boraltan Köprüsü’nde ne oldu, bu köprünün yeri nerededir?” diye sorsanız, doğru cevap verebilecek kaç kişi bulabilirsiniz acaba?
Oysa, Boraltan Köprüsü’nde yaşanan trajedi, 1978 yılında ülkücüler tarafından filme
çekildi.
Başrolünü Cüneyt Arkın ve Oya Aydoğan’ın oynadığı “Güneş ne zaman doğacak” isimli filmin gösterime girdiği bütün sinema salonları, Türk düşmanları tarafından bombalandı.
Esat Kabaklı’nın bir bestesine de konu olan Boraltan Köprüsü’nün utanç dolu hikayesi şöyle:
* * *
İkinci Dünya Savaşı esnasında ‘Sovyet esaretine’ dayanamayan bir grup Türk, hürriyete kanat çırparak, sınırdaki bir Türk karakoluna sığınır.
Sovyetler Birliği, sığınmacıların ‘kendi vatandaşı’ olduğunu ileri sürerek, iade edilmelerini
ister.
Karakolda gergin bir bekleyiş başlar.
Misafirler, ya ‘öz yurtlarına’ kabul edilecekler, yada Boraltan Köprüsü’nün öbür ucunda bekleyen ‘Rus müfrezesine’ teslim edileceklerdir.
Ancak, Türk toprağını öpmeyip adeta yalayan, Türk bayrağını göz yaşları ile sulayan sığınmacılar, öz vatanlarının kendilerine sahip çıkacağından oldukça emindir.
Ne yazık ki Ankara’dan gelen emir korkunçtur:
- “Şahısları derhal ülkelerine iade edin.”
Köprünün diğer tarafında kanlı dişlerini sırıtıp göstererek bekleyen Rusları iyi tanıyan sığınmacılar, Türk askerlerine yalvarıp yakarırlar:
- “Ne olur bizleri siz öldürün onlara teslim etmeyin. Hiç değilse kendi toprağımızda, kendi bayrağımızın altında ölelim.”
Fakat askerler emri uygulamak zorundadırlar.
* * *
Boraltan Köprüsü’ne getirilen sığınmacılar, Türk askerleri tarafından beşerli, onarlı gruplar halinde karşı tarafa geçmeye zorlanır.
Karşıda bekleyen Rus müfrezesi, köprüyü ilk geçen grubu, hemen oracıkta, Türk askerlerinin gözleri önünde kurşun yağmuruna tutarlar.
Olup bitenler karşısında şaşkına dönen karakol komutanı, teslimat işini derhal durdurarak, olup bitenleri Ankara’ya rapor eder:
- “Karşıya geçenleri kurşuna diziyorlar.”
Ankara’dan gelen cevap şöyledir:
- “Kesin emir var. Görevinizi yapın, yoksa vatan hainliği ile yargılanacaksınız.”
Çaresizlik içinde son bir kez daha askerlerin yüzüne bakan sığınmacılar, sonunda değerli eşyalarını ve giysilerini bırakarak, Boraltan Köprüsü’nden ölüme yürümeye başlarlar.
Gözyaşlarına boğulan askerler, olanları görmemek için köprüye sırtlarını dönmüşlerdir.
Sığınmacıların ölüme yürürken haykırdıkları o sözler, yürek parçalayacak niteliktedir:
- “Varsın ölen biz olalım, yaşasın Türkiye.”
* * *
Boraltan Köprüsü dramı, bir döneme damga vuran ‘utanç zincirinin’ sadece bir halkasıdır.
Sovyet zulmünden kaçıp, kurtarıcı olarak zannettikleri Almanlar’a sığınan Kırım, Kazak, Özbek, Kırgız, Azerbaycan ve Ahıska kökenli onbinlerce Türk, savaşın bitiminden sonra, aynı şekilde kaçak yollarla geldikleri Türkiye’den Sovyetler Birliği’ne iade edildiler.
Hepsinin akıbeti, ya ‘gulaglarda’ ölünceye kadar çalıştırılmak, yada bir ‘idam mangasının’ karşısında son nefesini vermek oldu.
Aradan yıllar geçti.
Artık ülkenin kaderi iki dudağı arasında olan ‘Milli Şef’ yok, işbaşında sözde ‘Türk milletinin’ oylarına seçilmiş olan bir iktidar var.
Peki değişen nedir?
Dün, kendilerine güvenen Türklerini gözlerinin yaşına bakmadan ölüme gönderenler, bugün buldukları ilk fırsatta kendilerine bel bağlayan Türkleri sırtlarından hançerliyorlar.
Türkiye, Türkler tarafından idare edilinceye kadar, bu utanç aynen devam edecek.
* * *
‘Söylemin’ bittiği noktada, artık ‘eylem’ başlar.
Hem ‘Türkiye’ye sokulmayan’ Azerbaycanlı kardeşlerimize destek vermek, hem de ‘Ermenistan sınır kapısının’ açılışını protesto etmek için Yeniçağ ailesi olarak, dün Kars’ın Akyaka ilçesindeki Doğu Sınır Kapısı’ndaydık.
Ne mutlu yürekleri ‘Türklük’ için çarpanlara.
kaynak
bu olay ismet inönü zamanında yaşanmıştır ...
SENİ AFFETMEYECEĞİZ İNÖNÜ...
Karakol komutanı genç subayın gördüklerine dayanamayıp evine izine geldiğinde intihar ettiği de hala anlatılmaktadır.
Olayın vahametini bir şiirinde anlatan Azerbaycanlı şair Elmas Yıldırımın şiiri o günlerde meşru olmayan yollardan elimize ulaştırılmıştır. Elmas Yıldırımın şiiri çok uzun. Fakat ana tema aşağıdaki dörtlük’te verilmiştir.
“Bir bayrakta uldızımız ayımız.
Nerden doğru bu imansız gayrılık.
Ben ne diyen bu vefasız dağlara,
Öz gardaşı dönek olan ağlara...
Boraltan bir köprü,
Aşar geçer arası
Yunsalar da suyuyla,
Çıkmaz yüzün karası
Düşman bekler karşıda,
Önüne kattı beni
Can alınan çarşıda,
Kardeşim sattı beni
Dönüp seslendim geri,
Paşasına, erine
Beni siz vursaydınız
Şu Moskof'un yerine"
Söz:Elmas Yıldırım
Müzik: Esat Kabaklı
(ben türküm diyen herkes sonuna kadar okusun arkadaşlar ..ağlayacaksınız )
Bizi siz öldürün, vermeyin Rus’a
Yakışmaz Türklüğe, sığmaz namusa.
Vahşete göz yumup silkmeyin omuz
Bizi siz öldürün, varsa suçumuz.
Men ne diyem o vefasız dağlara
Öz gardaşı dönek olan ağlara.
Azerbaycanlı şair Elmas Yıldırım, bir zamanlar Boraltan Köprüsü’nde yaşanan dramı, “Dönek Kardaş” isimli şiirinde işte böyle resmediyordu.
Peki, bugün bırakın sokaktaki vatandaşı, ‘Türk milliyetçisi/ülkücü’ diye geçinenlere, “Boraltan Köprüsü’nde ne oldu, bu köprünün yeri nerededir?” diye sorsanız, doğru cevap verebilecek kaç kişi bulabilirsiniz acaba?
Oysa, Boraltan Köprüsü’nde yaşanan trajedi, 1978 yılında ülkücüler tarafından filme
çekildi.
Başrolünü Cüneyt Arkın ve Oya Aydoğan’ın oynadığı “Güneş ne zaman doğacak” isimli filmin gösterime girdiği bütün sinema salonları, Türk düşmanları tarafından bombalandı.
Esat Kabaklı’nın bir bestesine de konu olan Boraltan Köprüsü’nün utanç dolu hikayesi şöyle:
* * *
İkinci Dünya Savaşı esnasında ‘Sovyet esaretine’ dayanamayan bir grup Türk, hürriyete kanat çırparak, sınırdaki bir Türk karakoluna sığınır.
Sovyetler Birliği, sığınmacıların ‘kendi vatandaşı’ olduğunu ileri sürerek, iade edilmelerini
ister.
Karakolda gergin bir bekleyiş başlar.
Misafirler, ya ‘öz yurtlarına’ kabul edilecekler, yada Boraltan Köprüsü’nün öbür ucunda bekleyen ‘Rus müfrezesine’ teslim edileceklerdir.
Ancak, Türk toprağını öpmeyip adeta yalayan, Türk bayrağını göz yaşları ile sulayan sığınmacılar, öz vatanlarının kendilerine sahip çıkacağından oldukça emindir.
Ne yazık ki Ankara’dan gelen emir korkunçtur:
- “Şahısları derhal ülkelerine iade edin.”
Köprünün diğer tarafında kanlı dişlerini sırıtıp göstererek bekleyen Rusları iyi tanıyan sığınmacılar, Türk askerlerine yalvarıp yakarırlar:
- “Ne olur bizleri siz öldürün onlara teslim etmeyin. Hiç değilse kendi toprağımızda, kendi bayrağımızın altında ölelim.”
Fakat askerler emri uygulamak zorundadırlar.
* * *
Boraltan Köprüsü’ne getirilen sığınmacılar, Türk askerleri tarafından beşerli, onarlı gruplar halinde karşı tarafa geçmeye zorlanır.
Karşıda bekleyen Rus müfrezesi, köprüyü ilk geçen grubu, hemen oracıkta, Türk askerlerinin gözleri önünde kurşun yağmuruna tutarlar.
Olup bitenler karşısında şaşkına dönen karakol komutanı, teslimat işini derhal durdurarak, olup bitenleri Ankara’ya rapor eder:
- “Karşıya geçenleri kurşuna diziyorlar.”
Ankara’dan gelen cevap şöyledir:
- “Kesin emir var. Görevinizi yapın, yoksa vatan hainliği ile yargılanacaksınız.”
Çaresizlik içinde son bir kez daha askerlerin yüzüne bakan sığınmacılar, sonunda değerli eşyalarını ve giysilerini bırakarak, Boraltan Köprüsü’nden ölüme yürümeye başlarlar.
Gözyaşlarına boğulan askerler, olanları görmemek için köprüye sırtlarını dönmüşlerdir.
Sığınmacıların ölüme yürürken haykırdıkları o sözler, yürek parçalayacak niteliktedir:
- “Varsın ölen biz olalım, yaşasın Türkiye.”
* * *
Boraltan Köprüsü dramı, bir döneme damga vuran ‘utanç zincirinin’ sadece bir halkasıdır.
Sovyet zulmünden kaçıp, kurtarıcı olarak zannettikleri Almanlar’a sığınan Kırım, Kazak, Özbek, Kırgız, Azerbaycan ve Ahıska kökenli onbinlerce Türk, savaşın bitiminden sonra, aynı şekilde kaçak yollarla geldikleri Türkiye’den Sovyetler Birliği’ne iade edildiler.
Hepsinin akıbeti, ya ‘gulaglarda’ ölünceye kadar çalıştırılmak, yada bir ‘idam mangasının’ karşısında son nefesini vermek oldu.
Aradan yıllar geçti.
Artık ülkenin kaderi iki dudağı arasında olan ‘Milli Şef’ yok, işbaşında sözde ‘Türk milletinin’ oylarına seçilmiş olan bir iktidar var.
Peki değişen nedir?
Dün, kendilerine güvenen Türklerini gözlerinin yaşına bakmadan ölüme gönderenler, bugün buldukları ilk fırsatta kendilerine bel bağlayan Türkleri sırtlarından hançerliyorlar.
Türkiye, Türkler tarafından idare edilinceye kadar, bu utanç aynen devam edecek.
* * *
‘Söylemin’ bittiği noktada, artık ‘eylem’ başlar.
Hem ‘Türkiye’ye sokulmayan’ Azerbaycanlı kardeşlerimize destek vermek, hem de ‘Ermenistan sınır kapısının’ açılışını protesto etmek için Yeniçağ ailesi olarak, dün Kars’ın Akyaka ilçesindeki Doğu Sınır Kapısı’ndaydık.
Ne mutlu yürekleri ‘Türklük’ için çarpanlara.
kaynak
bu olay ismet inönü zamanında yaşanmıştır ...
SENİ AFFETMEYECEĞİZ İNÖNÜ...
Karakol komutanı genç subayın gördüklerine dayanamayıp evine izine geldiğinde intihar ettiği de hala anlatılmaktadır.
Olayın vahametini bir şiirinde anlatan Azerbaycanlı şair Elmas Yıldırımın şiiri o günlerde meşru olmayan yollardan elimize ulaştırılmıştır. Elmas Yıldırımın şiiri çok uzun. Fakat ana tema aşağıdaki dörtlük’te verilmiştir.
“Bir bayrakta uldızımız ayımız.
Nerden doğru bu imansız gayrılık.
Ben ne diyen bu vefasız dağlara,
Öz gardaşı dönek olan ağlara...
Boraltan bir köprü,
Aşar geçer arası
Yunsalar da suyuyla,
Çıkmaz yüzün karası
Düşman bekler karşıda,
Önüne kattı beni
Can alınan çarşıda,
Kardeşim sattı beni
Dönüp seslendim geri,
Paşasına, erine
Beni siz vursaydınız
Şu Moskof'un yerine"
Söz:Elmas Yıldırım
Müzik: Esat Kabaklı
