Gizli Özne
New member
Boş...
Bütün duyu yetilerimi yitirdim. Akşamdan sabaha, sabahtan akşama değişen hiçbir şey yok. Sabah uyanıp işe gitmek, işten kalkıp eve dönmek gibi sıradan uğraşlarım var son zamanlarda. Arada geçen zaman diliminde bir heyecan, bir kıpırtı, bir ürperti arıyorum. Yok. Acı çekmek bile aradığım bir his oldu artık. Ne bir sevinç, ne bir keder. Hiçbirşey. Düşünme yetimi de kaybetmek üzere olabilirim. Düşünürken bile birşeyler hisseder insan. Yok, o da yok. Bir makineden hiçbir farkım kalmadı sanırım.
Her gece oturup hissettiklerimi ve düşündüklerimi yazmaya çalışıyorum. Yok; tek bir his, tek bir kelime yok. Kapatıp tekrar açıyorum sayfaları. Ne yaptığımı bilmeden, yaşıyor; yaşadıklarımı hissetmeden zamanı harcıyorum. Bunu da mutsuzluk olarak tanımlıyorum kısaca. Mutsuzluk. Hiçbirşey hissetmemek, ne yaşadığını bilmemek, zamanı sudan daha hızlı akıtmak.
Zamana da ihtiyacım yok benim. İhtiyacım olan bir iğne, kendime batırılması için. Atlayıp hiç bilmediğim bir yerlere gitmek belki de çözümü. Onu da bilmiyorum ya hayal ediyorum sadece. Belki düzelirim diye. Sakin sessiz bir ortam, yeşil, sulak, canlı, cıvıl cıvıl. Gündüz gökte güneş, gece ay ve yıldız. Bilmem. Belki de bu çaresi. Düşününce -ne kadar yapabiliyorsam artık- yine de heyecan yok gibi sanki.
Bir his istiyorum, sadece bir his. Beklemek de istemiyorum. Ne zaman, ne bir boşluk, ne bir sessizlik, hiçbirşey; sadece bir his istiyorum.
