AArif_45
New member
Edip Akbayram'in ismini Edi zannederdim. Yani o, benim için "Edi
Pakbayram"di.
Ablama, "Nasil olup da koca bir günü canin SIKILmadan evde
oturarak
geçiriyorsun?" demistim. "Büyüyünce insanin cani sokakta oynamak
istemez ki" cevabini vermisti. Uzunca bir süre büyüyüp
büyümedigimi
anlamak için kendime, "Canin sokakta oynamayi istiyor mu?" diye
sormustum.
Dedemle parka gittigimiz bir gün TRT'ciler çekim için oradaydi.
Beni
oynarken çektiler. Yayin günü bizim aile jeneriginde gözüktügüm
çocuk
programini izlemek için televizyon basina geçti. Kendimi ekranda
görünce, "Beni niye parkta unuttunuuuz?" diye gözyaslarina
bogulmustum.
"Geri vites" kavramim yoktu. Soför, kolunu koltuga atip arkaya
dogru
bakinca
araba otomatikman geri geri gidiyor zannederdim.
Benden büyük kuzenlerim dondurmacilarin dondurma külahlarinin
sivri
kismiyla
kulaklarini karistirdigini söylemisti. Inanmistim. Hâlâ da
külahlarin
sivri
kisimlarini yemem. Çöpe atarim.
Babaannem bir gün ölürse sevdigim dizilerin olmadigi bir gün ölsün
istiyordum.
Abimle Karaoglancilik oynardik. O Karaoglan olurdu, beni de Bizans
askeri yapardi. Sonra evire çevire döverdi. Çok mühim bir sey
yaptigimi sandigim için canim yansa bile hiç sesimi çikarmazdim.
Yesil ve siyah zeytinin ayri agaçlarda yetistigini sanirdim.
Bulmacalardaki, "Annenin erkek kardesi" kismina dayimin bes harfli
ismini sigdirmaya çalisirdim.
Anaokulunda patates baskisi yapmayi ögrenmistik. O kadar hosuma
gitmisti
ki,
evde duvarlara, masa örtülerine filan basmistim. Ancak sanat
merakim
annemin
yeni aldigi beyaz etege patatesi yapistirmamla son bulmustu. Hem
gönlünü
almak hem de el koydugu patateslerime kavusmak için dahiyane bir
fikirle
ögretmenimin yanina gittim. "Annem" yazisini patatese oydurttum.
Sevinçle
eve gelerek soyundum. Renkli boyalara batirdigim patatesi
vücudumun her
tarafina bastim. Sonra da annemin karsisina geçtim. Beni o halde
görünce
aglamaya baslamisti.
Madonna ile Maradona'yi kardes zannederdim. Kendi kendime,
"Bunlarin
babasi
ne sansli be. Bir çocugu futbolun krali, öbürü müzigin kraliçesi"
derdim.
Birinden özür diledigim zaman Allah'in bana bir özür verecegini
sanirdim. Sakat olacagimi düsünüp hemen "diledigim özürü" geri
alirdim.
Kurban Bayrami'nda toplanan derilerden uçak yapildigini sanirdim.
Uçaklarin
dis yüzeyinin bu derilerle kaplandigi için Türk Hava Kurumu'nun
topladigini
düsünüyordum. Uçak kaçirma filmlerinde silahla ates edildiginde ya
da
bomba patladiginda, "Ayyy! Deri delindi!" derdim.
Annem banyodan çiktiktan sonra babamin söyledigi, "Sihhatler
olsun"
lafini "Saatler olsun" diye anlardim. Bunun da, "Banyoda amma çok kaldin" gibi bir sey demek oldugunu sanip babamin anneme kizdigini
düsünürdüm. Annemin buna karsin niye sadece, "Sagol" dedigini
merak
ederdim. "Ne kibar kadin, babam kizsa da hiç muhatap olmuyor"
diyerek
anneme hayran, babama kil olurdum.
Ben küçükken hakikaten salaktim...
Pakbayram"di.
Ablama, "Nasil olup da koca bir günü canin SIKILmadan evde
oturarak
geçiriyorsun?" demistim. "Büyüyünce insanin cani sokakta oynamak
istemez ki" cevabini vermisti. Uzunca bir süre büyüyüp
büyümedigimi
anlamak için kendime, "Canin sokakta oynamayi istiyor mu?" diye
sormustum.
Dedemle parka gittigimiz bir gün TRT'ciler çekim için oradaydi.
Beni
oynarken çektiler. Yayin günü bizim aile jeneriginde gözüktügüm
çocuk
programini izlemek için televizyon basina geçti. Kendimi ekranda
görünce, "Beni niye parkta unuttunuuuz?" diye gözyaslarina
bogulmustum.
"Geri vites" kavramim yoktu. Soför, kolunu koltuga atip arkaya
dogru
bakinca
araba otomatikman geri geri gidiyor zannederdim.
Benden büyük kuzenlerim dondurmacilarin dondurma külahlarinin
sivri
kismiyla
kulaklarini karistirdigini söylemisti. Inanmistim. Hâlâ da
külahlarin
sivri
kisimlarini yemem. Çöpe atarim.
Babaannem bir gün ölürse sevdigim dizilerin olmadigi bir gün ölsün
istiyordum.
Abimle Karaoglancilik oynardik. O Karaoglan olurdu, beni de Bizans
askeri yapardi. Sonra evire çevire döverdi. Çok mühim bir sey
yaptigimi sandigim için canim yansa bile hiç sesimi çikarmazdim.
Yesil ve siyah zeytinin ayri agaçlarda yetistigini sanirdim.
Bulmacalardaki, "Annenin erkek kardesi" kismina dayimin bes harfli
ismini sigdirmaya çalisirdim.
Anaokulunda patates baskisi yapmayi ögrenmistik. O kadar hosuma
gitmisti
ki,
evde duvarlara, masa örtülerine filan basmistim. Ancak sanat
merakim
annemin
yeni aldigi beyaz etege patatesi yapistirmamla son bulmustu. Hem
gönlünü
almak hem de el koydugu patateslerime kavusmak için dahiyane bir
fikirle
ögretmenimin yanina gittim. "Annem" yazisini patatese oydurttum.
Sevinçle
eve gelerek soyundum. Renkli boyalara batirdigim patatesi
vücudumun her
tarafina bastim. Sonra da annemin karsisina geçtim. Beni o halde
görünce
aglamaya baslamisti.
Madonna ile Maradona'yi kardes zannederdim. Kendi kendime,
"Bunlarin
babasi
ne sansli be. Bir çocugu futbolun krali, öbürü müzigin kraliçesi"
derdim.
Birinden özür diledigim zaman Allah'in bana bir özür verecegini
sanirdim. Sakat olacagimi düsünüp hemen "diledigim özürü" geri
alirdim.
Kurban Bayrami'nda toplanan derilerden uçak yapildigini sanirdim.
Uçaklarin
dis yüzeyinin bu derilerle kaplandigi için Türk Hava Kurumu'nun
topladigini
düsünüyordum. Uçak kaçirma filmlerinde silahla ates edildiginde ya
da
bomba patladiginda, "Ayyy! Deri delindi!" derdim.
Annem banyodan çiktiktan sonra babamin söyledigi, "Sihhatler
olsun"
lafini "Saatler olsun" diye anlardim. Bunun da, "Banyoda amma çok kaldin" gibi bir sey demek oldugunu sanip babamin anneme kizdigini
düsünürdüm. Annemin buna karsin niye sadece, "Sagol" dedigini
merak
ederdim. "Ne kibar kadin, babam kizsa da hiç muhatap olmuyor"
diyerek
anneme hayran, babama kil olurdum.
Ben küçükken hakikaten salaktim...
