daredevil_off
PiS YoLuK
- Katılım
- 5 Kas 2005
- Mesajlar
- 4,140
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
Küçüktüm,ufacıktım.
Büyük denilen devasa cüsseli insanlar
‘Bir kilo pamuk mu ağır
Yoksa bir kilo demir mi?’lerle boğazlıyorlardı
Kendim yazıp,kendim oynadığım çocukluğumu
Bana neydi kelime oyunlarından?
Ne işime yarayacaktı ki o kalem?
Sizin olsun kelimeleriniz!
Ben mutluydum hayal meyal hatırlasam da
O gri lojmanda kendi oyuncaklarımı bulmaktan
Daha o zamanlarda sevmezdim kelime oyunlarını
Ve her açık görüş park buluşmasından sonra
Sızlanarak çıkmak zorunda kaldığım
Beş kat merdiveni…
Hazin son...
Yıllara yenik düştü çocukluğum…
Yüzüme yapışmış gülümsemelerle
Sırtıma saplanmış hançerlerle
Hepsinin kimler olduğunu tek tek bilerek
İliklerime kadar büyüdüm…
Sonra sonra kavramaya başladım
Kelimelere neden ihtiyaç duyulduğunu
Neden bir yüz yüzünden uyunmadığını
Kapılarda beklemenin sıkıcı gelmediğini
Beş saniye süren bir ömürlük gülümsemeler için
Neden bin bir şekle girildiğini.
Aşık olmanın sebepsizliğini
Ve kelimeleri katledişini…
Aldım kalemi elime başladım yazmaya
Ne kadar zaman geçtiğinin farkında değildim
Yıllar nasıl da biriktirip saklamış kelimeleri
Hepsi de gıcır gıcır
Bir ara kaldırdım kafamı
Ne yapmışım dedim kendi kendime
Gözlerim yazdıklarıma kaydı
Nur topu gibi hiçbir şeyim vardı…
Oysa kelimeler kafamda dört dönüyordu
Ama hiç biri yan yana gelmiyordu
Bir şeyler yazılmalıydı
Bir şeyler söylenebilmeliydi
Ne keşkeli geçmiş zamanlara,
Ne öncekilere dair,
Sadece ve sadece
Nadasa bırakıldığı bile unutulan
Tarladan çalınmış bir avuç toprakta
Filizlenen bu çiçeğe…
Ne yazmaya kalktıysam ona dair olmadı
Ondan bir parça hissettirmedi parmaklarımda
Oysa yıldızları terk edip dünyayı onurlandırdığında
-ki helal olsun-
Beş harfe sığdırmışlardı onu
Gel gör ki,
Ben hala -onu anlatmaktan vazgeçtim-
Yanından geçecek bir kelime için harfler arıyorum
Yazılmış yazılmamış şiir yığınlarında
Ellerime batanları,
Saymıyorum bile...
Beybala Timur...
