petar
New member
BİR HÜZÜNDÜR YAŞAMAK YA DA UNUTMANIN TÂ KENDİSİ ...
Yaşamak; alabildiğine uzun, alabildiğine kısa, alabildiğine boş, alabildiğine dolu, alabildiğine mutlu, alabildiğine mutsuz, yaşamak. Nefes alıp vermenin her haline yaşamak demiş. Öyle ya da böyle hareket edebilmek yeterliymiş yaşamaya. Ne bir amaç, ne bir umut gerekiyormuş. Tanımlamış yaşamayı ve hava demiş gerekli bana. Gerisi hem palavra, hem angarya. Unutmaya başlamış sonra.
Yaşamanın her teline dokunmalıymış oysa. Her telden ayrı bir ton, her telden ayrı bir ses duymalıymış. Ne fayda çırpınmış ama boşuna. Gün geçtikçe biraz daha basmışlar kafasına. Unutmaya başlamış sonra.
Yaşamak; demiş bir şair, sevgilinin gözlerine bakmaktır, kendini onda bulmaktır. Ne sevgilinin gözüne bakmayı, ne de kendini onda bulmayı başarabilmiş. Ne yana baksa bir engel, ne yana dönse hayatına bir erteleme görmüş. Unutmaya başlamış sonra.
Günler geçiyormuş sonra hiç yaşamamışcasına. Hep istiyormuş oysa yaşamayı. Özgür, mutlu, umutlu ve namuslu. Ama olmamış. Ne bir dost, ne bir sevgili olmuş yanında. Aşkın her türlüsünü tatmak istemiş ama... Unutmaya başlamış sonra.
Hep unutmuş hep unutmuş sonra. Unuttuğu yaşamak istedikleriymiş. Bir gülün kokusunu, bir kuşun sesini, bir dostun sıcaklığını, bir babanın şefkatini unutmuş. Unutması gerekliymiş.
Başarmış unutmayı. Kendini bile unutmuş hatta. Neyi sevdiğini, neyi özlediğini, neye benzediğini unutmuş. Tıpkı fırtınadan çıkmış yorgun bir deniz gibi unutmuş içinde batan gemileri unutmuş yıkılan umutları.
Yeniden tanımlamış sonra. Yaşamak demiş durmuş. Düşünmüş biraz. Çünkü yaşamayı da unutmuş her şey gibi. Bir hüzün demiş aklında kalan tek şey dökülüvermiş diline. Soğumuş birden hava ısıtmamış yüreğini hiç bir şey. Artık ne yıldızların dilinden anlıyormuş, ne de Ay'la konuşuyormuş. Zaten bir dostu olmamış hiçbir zaman. Anlamış ve susmuş bir ses yankılanmış içinde "bir hüzündür yaşamak" demiş kendi kendine. Her türlüsünü tattığı bir duyguymuş bu. Her ne kadar sevginin her türlüsünü tatmak istese de.
Çözülmüş şifresi artık yaşamanın çözülmüş en derin duyguların kilidi. Yaşamak kolaymış artık adını koymuş bu fırtınanın, unutmak demiş. Her bir arzusunda bir fırtına koparmış yüreğinde. Batırıvermiş tüm gemileri tüm umutları, unutmanın sayesinde. Ve adını vermiş yaşamanın "bir hüzündür yaşamak" demiş. Öyle çaresiz, öyle yorgun, öyle hazin bir sesle.
alıntı..
Yaşamak; alabildiğine uzun, alabildiğine kısa, alabildiğine boş, alabildiğine dolu, alabildiğine mutlu, alabildiğine mutsuz, yaşamak. Nefes alıp vermenin her haline yaşamak demiş. Öyle ya da böyle hareket edebilmek yeterliymiş yaşamaya. Ne bir amaç, ne bir umut gerekiyormuş. Tanımlamış yaşamayı ve hava demiş gerekli bana. Gerisi hem palavra, hem angarya. Unutmaya başlamış sonra.
Yaşamanın her teline dokunmalıymış oysa. Her telden ayrı bir ton, her telden ayrı bir ses duymalıymış. Ne fayda çırpınmış ama boşuna. Gün geçtikçe biraz daha basmışlar kafasına. Unutmaya başlamış sonra.
Yaşamak; demiş bir şair, sevgilinin gözlerine bakmaktır, kendini onda bulmaktır. Ne sevgilinin gözüne bakmayı, ne de kendini onda bulmayı başarabilmiş. Ne yana baksa bir engel, ne yana dönse hayatına bir erteleme görmüş. Unutmaya başlamış sonra.
Günler geçiyormuş sonra hiç yaşamamışcasına. Hep istiyormuş oysa yaşamayı. Özgür, mutlu, umutlu ve namuslu. Ama olmamış. Ne bir dost, ne bir sevgili olmuş yanında. Aşkın her türlüsünü tatmak istemiş ama... Unutmaya başlamış sonra.
Hep unutmuş hep unutmuş sonra. Unuttuğu yaşamak istedikleriymiş. Bir gülün kokusunu, bir kuşun sesini, bir dostun sıcaklığını, bir babanın şefkatini unutmuş. Unutması gerekliymiş.
Başarmış unutmayı. Kendini bile unutmuş hatta. Neyi sevdiğini, neyi özlediğini, neye benzediğini unutmuş. Tıpkı fırtınadan çıkmış yorgun bir deniz gibi unutmuş içinde batan gemileri unutmuş yıkılan umutları.
Yeniden tanımlamış sonra. Yaşamak demiş durmuş. Düşünmüş biraz. Çünkü yaşamayı da unutmuş her şey gibi. Bir hüzün demiş aklında kalan tek şey dökülüvermiş diline. Soğumuş birden hava ısıtmamış yüreğini hiç bir şey. Artık ne yıldızların dilinden anlıyormuş, ne de Ay'la konuşuyormuş. Zaten bir dostu olmamış hiçbir zaman. Anlamış ve susmuş bir ses yankılanmış içinde "bir hüzündür yaşamak" demiş kendi kendine. Her türlüsünü tattığı bir duyguymuş bu. Her ne kadar sevginin her türlüsünü tatmak istese de.
Çözülmüş şifresi artık yaşamanın çözülmüş en derin duyguların kilidi. Yaşamak kolaymış artık adını koymuş bu fırtınanın, unutmak demiş. Her bir arzusunda bir fırtına koparmış yüreğinde. Batırıvermiş tüm gemileri tüm umutları, unutmanın sayesinde. Ve adını vermiş yaşamanın "bir hüzündür yaşamak" demiş. Öyle çaresiz, öyle yorgun, öyle hazin bir sesle.
alıntı..