Bir cümlem kalmıştı sana kavuşmaya
Hava güzel anlamlı ve derindi
Uçuşan kağıtların tam vakti dedim kendime
Son cümlemin vakti geldi demlenmeye
Yalnızlık o kadar ağırdı ki gidişinle
Ama sevdiğini bilmek
Seninle yaşamayı istemek yetiyormuş
Bir eksik bir fazla ne fark eder derdin
Anlıyorum şimdi sözünü
Eksik bir son cümleye sığdırmak yersizdi seni
Bir eksik bir fazlaydı seni anlatışım
Hep fazlasını seçti rüzgar
Hep fazlayı uğuldadı kulağıma
Ve her seferinde seni düşürdü ağıma
Şimdi seni yazıyorum solmuş kağıda
Yılların eskittiği hamur gibi duygularım
Belki biraz körelmiştir, bilmem, bilemem
Sen ki ! yalnızlıktan korkan gün ışığım
Sen ki ! dünyada ahretle tanışığım...
hikmet gezer ; )