zlion
New member
Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki:
Kur’an-ı kerimi okurken, Peygamber efendimizin ismi geçince, hemen o mübarek ismi sevgiyle, saygıyla öpmeli. Çok nimete kavuşulur.
Musa aleyhisselam zamanında hiç kimsenin sevmediği, günahkâr bir kimse vardı. Bu öldü. Bu da adam mı diye çöplüğe attılar. Allahü teâlâ Musa aleyhisselama emretti, benim, falanca çöplükte bir evliya kulum var, onu oradan çıkar, temizle, namazını kıl ve defnet. Musa aleyhisselam adamı çöplükten çıkardı, güzelce yıkadı, kefenledi, namazını kıldı, bu arada ahali şaşırdı, Allah’ın Resulü bunların çöpe attığı adamı temizliyor, kefenliyor, namazını kılıyor. Definden sonra Musa aleyhisselam adamın evine geldi;
— Ey hatun, bu adam ne yaptı, hangi hayırlı ameli yaptı?
Kadın dedi ki:
— Ya Resulallah, bunu hiç kimse sevmezdi, herkes kendinden kaçardı, iyi bir ameli de yoktu.
— İyi düşün, bunun hayırlı bir ameli, iyi bir işi var.
Kadın yine;
— Hiç bir iyiliği yoktu, hep günah işlerdi dedi.
Üçüncü defa sordu:
— Bunun mutlaka bir şeyi var ki, Allahü teâlâ bana bunu defnetmemi söyledi.
Kadın dedi ki:
— Bir gün Tevrat okuyordu, okurken Muhammed (aleyhisselam) diye bir isim geçti. Bu ne güzel isim dedi, tekrar okudu, yine bu ne güzel isim dedi. Sonra, ya Rabbi, ismi böyle güzel olanın kim bilir kendisi ne kadar güzeldir, ben ona âşık oldum dedi ve ismini öptü.
Musa aleyhisselam da, tamam, anlaşıldı buyurdu.
Böyle bir Peygambere ümmet olmak, en büyük nimettir.
Bir kimse inanarak Muhammed aleyhisselamı bir defa görse, gözleri görmüyorsa bir kere sesini işitse, bütün ilimler [fen ve din bilgileri ve bütün yükseklikler] ona verilir. Bu, boyaya batırılan kumaşın boyayı emmesi gibidir. Bütün üstünlükler ve ilimler, böyle ona geçer. Bu yüzden Eshab-ı kiramın hepsi müctehiddi, onların derecesine hiç kimse ulaşamaz, bu üstünlük onlara mahsustur.
Mehmet Ali DEMİRBAŞ
13.07.1988
Pazar günü yazısı
Kur’an-ı kerimi okurken, Peygamber efendimizin ismi geçince, hemen o mübarek ismi sevgiyle, saygıyla öpmeli. Çok nimete kavuşulur.
Musa aleyhisselam zamanında hiç kimsenin sevmediği, günahkâr bir kimse vardı. Bu öldü. Bu da adam mı diye çöplüğe attılar. Allahü teâlâ Musa aleyhisselama emretti, benim, falanca çöplükte bir evliya kulum var, onu oradan çıkar, temizle, namazını kıl ve defnet. Musa aleyhisselam adamı çöplükten çıkardı, güzelce yıkadı, kefenledi, namazını kıldı, bu arada ahali şaşırdı, Allah’ın Resulü bunların çöpe attığı adamı temizliyor, kefenliyor, namazını kılıyor. Definden sonra Musa aleyhisselam adamın evine geldi;
— Ey hatun, bu adam ne yaptı, hangi hayırlı ameli yaptı?
Kadın dedi ki:
— Ya Resulallah, bunu hiç kimse sevmezdi, herkes kendinden kaçardı, iyi bir ameli de yoktu.
— İyi düşün, bunun hayırlı bir ameli, iyi bir işi var.
Kadın yine;
— Hiç bir iyiliği yoktu, hep günah işlerdi dedi.
Üçüncü defa sordu:
— Bunun mutlaka bir şeyi var ki, Allahü teâlâ bana bunu defnetmemi söyledi.
Kadın dedi ki:
— Bir gün Tevrat okuyordu, okurken Muhammed (aleyhisselam) diye bir isim geçti. Bu ne güzel isim dedi, tekrar okudu, yine bu ne güzel isim dedi. Sonra, ya Rabbi, ismi böyle güzel olanın kim bilir kendisi ne kadar güzeldir, ben ona âşık oldum dedi ve ismini öptü.
Musa aleyhisselam da, tamam, anlaşıldı buyurdu.
Böyle bir Peygambere ümmet olmak, en büyük nimettir.
Bir kimse inanarak Muhammed aleyhisselamı bir defa görse, gözleri görmüyorsa bir kere sesini işitse, bütün ilimler [fen ve din bilgileri ve bütün yükseklikler] ona verilir. Bu, boyaya batırılan kumaşın boyayı emmesi gibidir. Bütün üstünlükler ve ilimler, böyle ona geçer. Bu yüzden Eshab-ı kiramın hepsi müctehiddi, onların derecesine hiç kimse ulaşamaz, bu üstünlük onlara mahsustur.
Mehmet Ali DEMİRBAŞ
13.07.1988
Pazar günü yazısı
