SAHRANİL
Altın Üye
Kurmaca dünyalar çıkarıyorum kendimi
Semadaki yıldızlar düşüyor üstüme
Kimseye dost olamayışımın emniyetsizliği…
Ben kendime bile düşmanken
Neydi dost diye nitelendirdikleri?
Hangi çıkmazın ucundaydı mutluluk?
Hangi çöl barındırırdı sessizliğimi?
Yine kesme işaretleri parçalıyor düşüncelerimi
Parçalanmışlığımla başkalarına bütün olmaya çalışıyorum
Satıları gömüyorum her gece
Yaşamıma adadığım sözcükler toprak oluyor
Sonra bir sonbahar yeliyle
Yüzüme çarpıyor
Her mayınlı sokak bir hayalimi yok ediyor
Yıldırımlar gibi savruluyorum sağa sola
Sonra bir nisan sabahında
Damla damla düşüyorum Şehr-i İstanbul’a
Ne kadar hüzün besliyorum bu şehirde
Kaç gidiş sakladım da dönüşünü de aldım içime
Kendimden kaçmak istedim bazen
Her kaçışımda örümcek ağları çıktı önüme
Yorgun bir adamın aya kadar tırmanan hayalleri gibi
İmkânsızdı benle beraber anılan düşler
Meçhule sürülen rengârenk çiçeklerim vardı
Renkleri soldu bir bir
İstanbul hem ben gibiydi,
Hem de katilimdi sanki
Yani şimdi
Ben miyim “ben”in katili?!..
Semadaki yıldızlar düşüyor üstüme
Kimseye dost olamayışımın emniyetsizliği…
Ben kendime bile düşmanken
Neydi dost diye nitelendirdikleri?
Hangi çıkmazın ucundaydı mutluluk?
Hangi çöl barındırırdı sessizliğimi?
Yine kesme işaretleri parçalıyor düşüncelerimi
Parçalanmışlığımla başkalarına bütün olmaya çalışıyorum
Satıları gömüyorum her gece
Yaşamıma adadığım sözcükler toprak oluyor
Sonra bir sonbahar yeliyle
Yüzüme çarpıyor
Her mayınlı sokak bir hayalimi yok ediyor
Yıldırımlar gibi savruluyorum sağa sola
Sonra bir nisan sabahında
Damla damla düşüyorum Şehr-i İstanbul’a
Ne kadar hüzün besliyorum bu şehirde
Kaç gidiş sakladım da dönüşünü de aldım içime
Kendimden kaçmak istedim bazen
Her kaçışımda örümcek ağları çıktı önüme
Yorgun bir adamın aya kadar tırmanan hayalleri gibi
İmkânsızdı benle beraber anılan düşler
Meçhule sürülen rengârenk çiçeklerim vardı
Renkleri soldu bir bir
İstanbul hem ben gibiydi,
Hem de katilimdi sanki
Yani şimdi
Ben miyim “ben”in katili?!..
''
