ßLu£
Banned
- Katılım
- 16 Eki 2007
- Mesajlar
- 6,839
- Reaction score
- 0
- Puanları
- 0
Biliyorum; size ne anlatsam, ne yazsam, içinizi rahatlatamayacağım…
Çünkü bende aynı durumdayım.
Depresyondayım…
Gazetelerde yazılanları, televizyon programlarında konuşulanları biliyorsunuz…
Beşiktaş’ı, hocayı, futbolcuları yerden yere vurdular zaten…
Bu işin üstatları (?) teknik, taktik, yorumlarını yaptılar, okumuşsunuzdur, duymuşsunuzdur.
Çoğuna öfkelendik, bazılarına hak verdik…
Huzura erdik mi? Hayır…
Bizi tatmin edecek bir nokta yakaladık mı? Hayır…
Teselli olduk mu? Hayır…
Hala, biz Beşiktaşlılar, üç gün, üç gecedir, depresyondayız.
Ben, başka bir şeyden bahsedeceğim size…
Beni alev alev yakan ateşten…
Aşk ateşi…
Aslında, kadın erkek arasındaki aşkı düşünecek olursak, dünyanın en karmaşık, en anlaşılmaz mevzu…
Henüz çözen yok…
Ama benim için Beşiktaş aşkı, başkalarının anlamasını beklemediğim bir tutku.
Acıların en büyüğü ise, böylesine delice sevdiğiniz, aşkınızın, gözünüzün önünde yitip gitmesi…
Sevgilim, Ali Sami Yen’de kayboldu…
Günlerdir İstanbul’un üstüne çöken karabulutlar, Sami Yen’de, bizim dünyamızı kararttı…
Yediğimiz ilk golde, Rüştünün “konsantrasyon” bozukluğu, aslında kopacak fırtınanın habercisiydi.
Hava yağışlı değildi…
Ama ikinci golden sonra, içimizde başlayan sağanak yağmur, sel oldu…
Umutlarımızı, inancımızı, SEVGİLİMİZİ, önüne kattı götürdü…
Taşan dere, bu defa bizlerin yüreğindeydi…
Yalnız kaldık, ıssız kaldık, her yanımız çamur içinde, ama delice akan sele aldırmıyoruz…
Sevgili kapılmış gidiyor…
Çırpınıyor… Ama nafile…
Hiçbir şey yapamıyoruz, çaresiziz…
Derken, üçüncü golle birlikte, ölmeyi göze alıp, kendimizi, içimizden taşan sel suyuna bırakıp, bizde dalıyoruz derinlere…
“Artık ne olursa olsun” diye düşündüğümüz bir noktadayız…
Sel suyu, bizi nereye vurursa…
Çıkabilirsek çıkacağız bu girdaptan…
Yoksa hep beraber boğulmaya razıyız…
Sel suyuna yok engel…
Yağmayan yağmura, karışıyor gözyaşlarımız…
Sel gitti…
Kum geride kaldı…
Sevgili, kumların üzerinde…
Bekliyoruz… Kalkacak, kalkmalı…
Bildiğim bir tek şey var, bu sevgili bizim…
Siyah Beyaz formalarla, yarın akşam, yeşil çimlerin üzerinde oynayan futbolcular varsa, bu takım Beşiktaş’tır…
Ve “O” bizim büyük aşkımız…
Bu sezon, Beşiktaş gereğinden fazla bedel ödedi…
Unutmayın her kötü şeyin sonu var…
“Herkese her şeye inat, Beşiktaş” demiyor muyuz?
Sevgiliden vazgeçmek mümkün mü?
Asla…
Ben Beşiktaş aşkıyla tutuşan, biriyim,
Ölene kadar peşindeyim…
Sevdalı, delisiyim…
Çünkü bende aynı durumdayım.
Depresyondayım…
Gazetelerde yazılanları, televizyon programlarında konuşulanları biliyorsunuz…
Beşiktaş’ı, hocayı, futbolcuları yerden yere vurdular zaten…
Bu işin üstatları (?) teknik, taktik, yorumlarını yaptılar, okumuşsunuzdur, duymuşsunuzdur.
Çoğuna öfkelendik, bazılarına hak verdik…
Huzura erdik mi? Hayır…
Bizi tatmin edecek bir nokta yakaladık mı? Hayır…
Teselli olduk mu? Hayır…
Hala, biz Beşiktaşlılar, üç gün, üç gecedir, depresyondayız.
Ben, başka bir şeyden bahsedeceğim size…
Beni alev alev yakan ateşten…
Aşk ateşi…
Aslında, kadın erkek arasındaki aşkı düşünecek olursak, dünyanın en karmaşık, en anlaşılmaz mevzu…
Henüz çözen yok…
Ama benim için Beşiktaş aşkı, başkalarının anlamasını beklemediğim bir tutku.
Acıların en büyüğü ise, böylesine delice sevdiğiniz, aşkınızın, gözünüzün önünde yitip gitmesi…
Sevgilim, Ali Sami Yen’de kayboldu…
Günlerdir İstanbul’un üstüne çöken karabulutlar, Sami Yen’de, bizim dünyamızı kararttı…
Yediğimiz ilk golde, Rüştünün “konsantrasyon” bozukluğu, aslında kopacak fırtınanın habercisiydi.
Hava yağışlı değildi…
Ama ikinci golden sonra, içimizde başlayan sağanak yağmur, sel oldu…
Umutlarımızı, inancımızı, SEVGİLİMİZİ, önüne kattı götürdü…
Taşan dere, bu defa bizlerin yüreğindeydi…
Yalnız kaldık, ıssız kaldık, her yanımız çamur içinde, ama delice akan sele aldırmıyoruz…
Sevgili kapılmış gidiyor…
Çırpınıyor… Ama nafile…
Hiçbir şey yapamıyoruz, çaresiziz…
Derken, üçüncü golle birlikte, ölmeyi göze alıp, kendimizi, içimizden taşan sel suyuna bırakıp, bizde dalıyoruz derinlere…
“Artık ne olursa olsun” diye düşündüğümüz bir noktadayız…
Sel suyu, bizi nereye vurursa…
Çıkabilirsek çıkacağız bu girdaptan…
Yoksa hep beraber boğulmaya razıyız…
Sel suyuna yok engel…
Yağmayan yağmura, karışıyor gözyaşlarımız…
Sel gitti…
Kum geride kaldı…
Sevgili, kumların üzerinde…
Bekliyoruz… Kalkacak, kalkmalı…
Bildiğim bir tek şey var, bu sevgili bizim…
Siyah Beyaz formalarla, yarın akşam, yeşil çimlerin üzerinde oynayan futbolcular varsa, bu takım Beşiktaş’tır…
Ve “O” bizim büyük aşkımız…
Bu sezon, Beşiktaş gereğinden fazla bedel ödedi…
Unutmayın her kötü şeyin sonu var…
“Herkese her şeye inat, Beşiktaş” demiyor muyuz?
Sevgiliden vazgeçmek mümkün mü?
Asla…
Ben Beşiktaş aşkıyla tutuşan, biriyim,
Ölene kadar peşindeyim…
Sevdalı, delisiyim…
