Necdet Göknil
New member
(İzmir sahilinden sana)
Deniz yosun kokuyordu..
Ben,
Sahil boyunda yalnız yürüyordum.
Dalgalardan çıkan su damlacıkları
Yüzüme vuruyordu.
Bir çift martı uçuyordu-görüyordum.
Cebimde, buruşmuş son mektubun vardı.
Bir de güleç yüzlü, ufacık resmin..
Özlemin beni aşmıştı,
Hasretliğin bir o kadardı...
Dudaklarımı resmine sürüyordum.
Dudaklarımda, dudakların vardı.
Kıyıda,
Balıkçıların söylediği bir şarkıda çağrılandın.
Kahırdan ölüyordum..
Bu kaçıncı gün, kaçıncı haftaydı
Yanımda yoktun.
Fuarda bir başıma dolaştım sonra...
Kahkaha aynaları bile güldüremedi beni.
Palmiyeler altında seni bekledim-gelmedin...
Gelemezdin.
Oturduğumuz o çay bahçesinde
Yudumlarken çayımı..
Zehir zıkkım içiyordum-bilemezdin.
Bilemezdin,
Nasıl içim burkulmuştu.
Nasıl ezık ve kırıktım.
Aramızdaki dağlar,
Yüzlerce kilometreler..
Hasret ve dinmez yürek yakıcı özlemleri üretiyor
Aşk bu...
İnsanı her türlü acılara, hüzünlere karşı diretiyor
Sonuç hep aynı :
Bütün sevdalılar birbirine benziyor.
Necdet GÖKNİL
