SevencLoves
Altın Üye
Beni sevmeyecektin biliyordum, ama... Ama, öyle susamıştım ki kendim gibi birini sevmeye... Öylesine muhtaçtım ki gerçekten incitilmeye, gerçekten acı çekmeye, kendim gibi birini özlemeye öylesine muhtaçtım ki, seni tanır tanımaz çözüldüm...
Sana da olmuştur... Öylesine susamışsındır ki sevilmeye, kendin gibi birini bulunca tutamaz kendini her şeyi o an, garip bir telaşla söylersin...
Hatta söylerken anlarsın, söylememen gereken şeyleri söylediğini hissedersin, battığını, giderek çıkmaza girdiğini... Ama yine de engelleyemezsin kendini, tutamazsın. Olabilecek her şeyi söylersin...
Üstelik bunu anladıkça daha da batırmak istersin kendini... Biraz daha zor duruma düşürmek... Daha da kaybetmek, daha da dibe batmak istersin. Sanki bilerek isteyerek kendi mutluluğunu kendi elinle bozmak istersin... Kendinden gizli bir öç alır gibi.
Çeşme’de bir ressam tanımıştım bir gün. Tam karşımda oturuyordu. önce kolunu uzatıp, sonra avucunu açtı; Mutluluk avuçlarımdaydı, yakalamıştım, ama kaçtı dedi, avuçlarını boşluğa kapattı...
Sevmek de benim için bir tutsaklıktı, tuzaktı böylesi sevip, bağlanmak. Uzaklara, çok uzaklara gitmek isteyenleri engellemekti.
Bu yıl tanıdığım o ressam çocuk gibi; tam mutluluğu yakalamışken kaybetmiş gibiyim hep...
Ben, benim istediğim gibi sevmemiş olan sevgilimin hayaletini arıyorum imkansız erkeklerde...
Sen, senin istediğin gibi sevmemiş olan sevgilinin hayaletini arıyorsun imkansız kadınlarda...
Biliyorum, ne ben o erkeği bulacağım, ne sen o kadını bulacaksın...
Ve ne acı ki, hep bizi sevmeyecek olanları seveceğiz ikimiz de... Ne acı ki, hep bizi incitip üzenlere bağlanacağız... Telefonlarımıza çıkmayanları... Çıksa bile bir küfür gibi konuşanlara tutkuyla sevdalanacağız...
Bizden bir çift güzel laf esirgeyenleri özleyeceğiz... Ölesiye, amansız seveceğiz onları...
Biliyorum, o yüzden o da böyle... Güncelerin ortalık yerde... resimlerim orada, burada... Anılarım saçılmış ortalık yere... Her şeyim darmadağın...
Biliyorum, sen benim için hiçbir zaman ulaşamayacağım sevgilimin hayaletisin... Ailemdeki insanlar gibisin... Çok romantik, çok duygusal, çok yaralı...
Yine aradım seni…
Bir kere çözüldüm sana... Bir kere sana senin gibi olduğumu hissettirdim...
Oysa baştan beri biliyordum; sen seni sevmeyenleri seversin. Tıpkı benim gibi...
Ama öyle özledim ki kendim gibi biri sevmeyi... Öyle özledim ki kendim gibi biri tarafından incitilmeyi, üzülmeyi...
Yine aradım seni…Beni de birileri arıyor... Beni de kendi gibi birini sevmeyi özleyenler arıyor... Kendi gibi biri tarafından incitilmeyi, üzülmeyi özleyen birileri arıyor.
Hiç cevap vermiyorum... Ben seni istiyorum, seni arıyorum...
Kayıtsızlığınla beni yok ediyorsun, geride sen kalıyorsun. Ama seni de biri yok ediyor...
Aslında bu oyunda herkes birbirini yok ediyor...
Hem çok iyi biliyorum; beni sevsen bile, hiç kapanmayacak bu yaram... Seni biri sevse de, hiç kapanmayacak yaran...
Hiç kapanmayacak!.. Avuçların hep boşa kapanacak. Tıpkı ressam genç gibi
Sana da olmuştur... Öylesine susamışsındır ki sevilmeye, kendin gibi birini bulunca tutamaz kendini her şeyi o an, garip bir telaşla söylersin...
Hatta söylerken anlarsın, söylememen gereken şeyleri söylediğini hissedersin, battığını, giderek çıkmaza girdiğini... Ama yine de engelleyemezsin kendini, tutamazsın. Olabilecek her şeyi söylersin...
Üstelik bunu anladıkça daha da batırmak istersin kendini... Biraz daha zor duruma düşürmek... Daha da kaybetmek, daha da dibe batmak istersin. Sanki bilerek isteyerek kendi mutluluğunu kendi elinle bozmak istersin... Kendinden gizli bir öç alır gibi.
Çeşme’de bir ressam tanımıştım bir gün. Tam karşımda oturuyordu. önce kolunu uzatıp, sonra avucunu açtı; Mutluluk avuçlarımdaydı, yakalamıştım, ama kaçtı dedi, avuçlarını boşluğa kapattı...
Sevmek de benim için bir tutsaklıktı, tuzaktı böylesi sevip, bağlanmak. Uzaklara, çok uzaklara gitmek isteyenleri engellemekti.
Bu yıl tanıdığım o ressam çocuk gibi; tam mutluluğu yakalamışken kaybetmiş gibiyim hep...
Ben, benim istediğim gibi sevmemiş olan sevgilimin hayaletini arıyorum imkansız erkeklerde...
Sen, senin istediğin gibi sevmemiş olan sevgilinin hayaletini arıyorsun imkansız kadınlarda...
Biliyorum, ne ben o erkeği bulacağım, ne sen o kadını bulacaksın...
Ve ne acı ki, hep bizi sevmeyecek olanları seveceğiz ikimiz de... Ne acı ki, hep bizi incitip üzenlere bağlanacağız... Telefonlarımıza çıkmayanları... Çıksa bile bir küfür gibi konuşanlara tutkuyla sevdalanacağız...
Bizden bir çift güzel laf esirgeyenleri özleyeceğiz... Ölesiye, amansız seveceğiz onları...
Biliyorum, o yüzden o da böyle... Güncelerin ortalık yerde... resimlerim orada, burada... Anılarım saçılmış ortalık yere... Her şeyim darmadağın...
Biliyorum, sen benim için hiçbir zaman ulaşamayacağım sevgilimin hayaletisin... Ailemdeki insanlar gibisin... Çok romantik, çok duygusal, çok yaralı...
Yine aradım seni…
Bir kere çözüldüm sana... Bir kere sana senin gibi olduğumu hissettirdim...
Oysa baştan beri biliyordum; sen seni sevmeyenleri seversin. Tıpkı benim gibi...
Ama öyle özledim ki kendim gibi biri sevmeyi... Öyle özledim ki kendim gibi biri tarafından incitilmeyi, üzülmeyi...
Yine aradım seni…Beni de birileri arıyor... Beni de kendi gibi birini sevmeyi özleyenler arıyor... Kendi gibi biri tarafından incitilmeyi, üzülmeyi özleyen birileri arıyor.
Hiç cevap vermiyorum... Ben seni istiyorum, seni arıyorum...
Kayıtsızlığınla beni yok ediyorsun, geride sen kalıyorsun. Ama seni de biri yok ediyor...
Aslında bu oyunda herkes birbirini yok ediyor...
Hem çok iyi biliyorum; beni sevsen bile, hiç kapanmayacak bu yaram... Seni biri sevse de, hiç kapanmayacak yaran...
Hiç kapanmayacak!.. Avuçların hep boşa kapanacak. Tıpkı ressam genç gibi
