Anlatmak değil, örnek olmak gerek

[-HaKiKaT-]

Her mümin anne-baba, çocuklarını gayet tabiî olarak Kur'ân-ı Kerim'e göre çerçevelemeye ve resmetmeye çalıştığımız, o en ideal toplumun sıhhatli ve mükemmel bir parçası şeklinde yetiştirmeyi düşünürler.

Ne var ki onların bu hisleri, pratik hayatlarına aksetmez ve namaz, hac, oruç, zekat.. gibi ibadetlerle derinleştirilmez ya da daha doğrusu, ağızlarıyla söyledikleri güzel sözler sonradan güzel davranışlarla pekiştirilmezse; pekiştirilip davranışları sözlerinden daha doğru görülmezse; söyledikleri sözlerin tesiri şöyle dursun, bazen aksü'l-amel yapması bile söz konusudur. Sözlerinin çocukların üzerinde nüfuzunu arzu eden bütün babalar ve anneler, söylemek istedikleri şeyleri evvelâ kendileri kemâl-i hassasiyetle yaşamalı, sonra onu başkalarından istemelidirler.

İmâm-ı A'zam'a atfedilen bir menkıbeyi, konumuza ışık tutması bakımından zikredip geçeceğim:

O dönemde bir çocuğa bal dokunuyordur; çocuğa onca 'yeme' tavsiyelerine rağmen, o yine bal yemeye devam eder. Derken bir gün elinden tutup Hz. İmâm'ın huzuruna getirir ve 'Bu çocuk bal yiyor; biz yememesini istememize rağmen o yemeye devam ediyor.' derler. Hz. İmâm: "Götürün, bu çocuğu 40 gün sonra bana getirin." der. Kırk gün sonra yeniden getirilir. İmâm çocuğu karşısına alır ve bal yememesini tavsiye eder. Çocuk kalkarken babasının elini öper ve 'Babacığım, bir daha bal yemeyeceğim.' der. Oradakiler, "Ya İmâm, ilk getirdiğimiz zaman niçin nasihat etmeyip de, bizi kırk gün beklettiniz?" diye sorduklarında, İmâm onlara şöyle cevap verir:

"Siz, çocuğu bana getirdiğiniz gün ben bal yemiştim. Eğer kendi yaptığım bir şeyden onu vazgeçirmeye çalışsaydım ihtimal nasihatim makes bulmayacaktı. Bu kırk gün içinde, ben onu vücudumdan atıp da öyle nasihat etmek istedim."

Doğru sözün yanında doğru hareket çok mühimdir. Çünkü çocuğun nazarında, davranışlarımızla sözlerimiz arasındaki tezat, onun bize olan güvenini sarsar. Hayatta, bir kez olsun yalanınızı ya da davranış ve söz çelişkinizi yakalayan çocuk, bunu zihninde taşıdığı sürece, siz onun nazarında güvenilmez biri olarak kalırsınız. İleride küçük bir hoşnutsuzluk hâsıl eden davranışınızda o husus, şuur üstüne çıkar ve siz evlâdınızın nazarında tiksinti duyulan biri gibi algılanırsınız. Dolayısıyla da sözleriniz onda hiç mi hiç makes bulmaz. Öyleyse, davranışlarımızı öyle ayarlamalıyız ki, onlar bizi evlerinin içinde baba, anne değil de birer melek farz etmeliler. Bizde ciddiyet, bizde vakar, bizde hassasiyet görmeli ve sonuna kadar bize güvenmelidirler. İşte duygu ve düşüncelerin böylesi bir yolla intikalini başaran anne ve babalar en başarılı muallim sayılırlar.



Zaman - Kürsü
06 Şubat 2009, Cuma

 

[DÜZCELİ MEHMET]

Hakikat, bu mükemmel bir yazı. Kendin yaptığın bir şeyi, başkasından yapmamasını beklemenin ne kadar etkisiz olduğunu çok güzel anlatmış. Biraz benzeri; kendine yapılmasını istemediğin bir şeyi, başkasına yapma. Bunlar çok tesirli düsturlar gerçekten. Zaten mümin; kendisi için istediğini, başkası için de isteyendir (aynı şekilde tam tersi olan; kendisine uygun görmediğini, başkasına reva görmeyen). Bu kim olursa olsun farketmez. Bunlar ne kıymetli emirler böyle. Bana bunları emreden bir dine mensup olduğum için gurur duyuyorum. Toplumların ve dolayısıyla insanlığın mutluluk reçetesi. Ama yazık, herşeyde fakir kaldığımız gibi, bu tür ilimlerde de çok gerilerdeyiz ne yazıkki. Eğitimin ilk başladığı yer olan aile yuvalarının dışı seni, içi beni yakar. Çocuklar bilgisayara teslim, baba televizyonun esiri, anne de mahalle arkadaşlarının kontrolü altında. Ondan sonra şikayetler başlıyor "çocuklarımız istediğimiz gibi değil" diye. Ne bekliyordunuz ki? Gökten melekler mi gelip eğitecekler çocuklarımızı? Yerin altından ecdad geri mi çıkacak bu gidişe bir dur demek için? Karnını doyurup, üstünü giydirdiğimiz ailemiz için görevimizi tam yapmış sayılır mıyız? Rabbimiz, hepimize derin şuurlar nasip etsin...Tekrar teşekkürler, güzel paylaşımın için.