k@rdelen
σяgαηιк ѕ
ölgün harelerin yalnızlığından düşen
ölü ruh kuşları denizin üstünde
ağla şimdi ruhum diğer yarına
giden gemilere bak
tenine sarılmış güz esintisinde
şarkını çağır
gün solgun
şairin yetim çocuğu aşk
kayalara vuran çakıl taşına
heceler adını
kalbim
ne yana yatırayım seni
hapsedilmiş sevmelerin mühür suskunluğu
derinliğimi kaldırır sanmıştım
suç kalemin ucundaki kırmızı renkte değil
ruhumdaki avazda
yaprak sen de ağla
düşerken
terasların yakasında uçan serçelerin içindeydi
gözlerimden giderken
sustum
sustunuz
bir deniz kızının ulumalarıydı aslında,kayalarda
deniz kovdu onu gözlerinden
sonra
oturup ağladı kendi kovulmuşluğuna
geceye baktığım sim
beni saçına dola
aşk
üşüyor şimdi dalgaların içinde .
Alıntı