αѕ!_υє_мαυ!
όℓυ ∂σgмυ$ &
İmkansiz Dİye BİŞey Yoktur GÖzyaŞi'nin Hİkayesİ İkİ Kum Tanesİnİn AŞki İmkansiz Dİye BİŞey Yoktur Japon cocugun tek hayali cok unlu bir karateci olmakti. Fakat ailesi
buna izin vermezdi.
>>Bir gun, talihsizce bir kaza sonucu cocuk sol kolunu kaybetti.
Ailesi
>>cocugun moralinin cok kotu oldugunu gorunce ona bir karate hocasi
tuttu.
>>Hoca ilk dersinde cocuga karsisindakini sag koluyla tutup ustunden
savurmayi gosterdi. Hatta ikinci, ucuncu ve sonraki butun derslerde
hep
>ayni hareketi yapiyorlardi.
>>Cocuk bir gun hocasina "hocam ben cok sıklıdım, artik baska
hareketlere gecsek" dedi. Hoca ise bunu kabûl etmeyerek dunyada bu isi en
hizli yapan kisi olmadikca bitirmeyecegini soyledi. Cocuk o kadar
hizlanmisti ki, hocasini bile goz acip kapayincaya kadar yerden yere
vuruyordu.
>>Bir gun hoca elinde bir kagitla geldi kagitta cocugun gencler karate
sampiyonasina katilabilecegi yaziyordu. Cocuk cok sasirdi.
>>Ertesi gun salonda ilk rakibinin karsisina cikacakken heyecanla
hocasina
>>sordu, "hocam bu is nasil olur? Ben sadece tek hareket biliyorum,
kesin
>>kaybederim". Hocasi ise "sen sadece hareketi yap" cevabini verdi.
>>Cocuk ringe cikti ve hareketiyle rakibini eledi. Hatta tek
hareketle finale kadar cikti. Finalde karsisinda kendisinin iki kati birisi vardi.
Once cok korktu ama gene bildigi hareketi yaparak son rakibini de yendi ve sampiyon oldu.
>>Sevincle hocasinin yanina kostu ve sordu "hocam nasil olur
anlamiyorum, sadece bir hareket biliyorum, tek kolluyum ve sampiyon oldum".
>>Hocasi cocuga bakti ve dedi ki, "senin yaptigin hareket karatedeki
en zor hareketlerden biridir... Ve bir tek savunmasi vardir o da, rakibin
sol kolunu tutmak.
>>Farkliliklarinizi avantaja donusturun...
_____________________________________________________
GÖzyaŞi'nin Hİkayesİ Bir küçük gözyaşı varmış, bir gün dereyi görmüş.
Çaresizliği gelmiş aklına ‘’Tanrım yardım et bana ben çok güçsüz ve çaresizim.
Bir de şu dereye bak nasılda salına salına gidiyor. Muhteşem.
Beni bir dere yap lütfen. Bende salınayım ağaçların arasından.
’Tanrı duymuş gözyaşı damlasını, onu bir dere yapmış.
Küçük gözyaşı damlası salına salına giderken ağaçların arasından. Nehir’i görmüş.
Bakmış gürüldüyor, önüne kattığını götürüyor. Bütün dereler saygıyla eğiliyor önünde.
Kendini güçsüz hissetmiş nehirin yanında ‘’ Tanrım ben nehir olmak istiyorum. Bak gücüne nasılda mağrur , nasılda ihtişamlı .
’Tanrı bu isteğini de geri çevirmemiş. Onu bir nehir yapmış.
Başlamış gürlemeye , önüne kattığını almış götürmüş. Sonra bir deniz kenarına ulaşmış.
Deniz bütün sonsuzluğuyla karşısında. Güçlünün de güçlüsü. Sonsuzluğunda sonsuzu.
‘’ Tanrım’’ demiş küçük gözyaşı damlası. ‘’Ben aradığım gücü buldum demiş.
İşte bu ben deniz olmak istiyorum. Şu güce bak. Nasılda hükmedici.
Tanrı bu dileğini de kabul etmiş. Küçük gözyaşı damlası mutlumu mutlu.
Benden güçlüsü yok diye düşünürken. İskelede oturan genci fark etmiş.
O çok üzgün ve ağlıyormuş. Sevdiğini nasıl kaybettiğini konuşuyormuş, bütün ağaçlar.
Güneş, bulutlar, ağaçlar.yıldızlar gencin döktüğü gözyaşı damlası önünde saygıyla
eğiliyorlarmış. Okyanuslar sessiz saygılı.
Gözyaşı damlası kendine gelmiş, elindeki gücü nasıl kaybettiğini anlamış.
Tanrı’ya yalvarmış ‘’tekrar ver gücümü geri.’
’ Yücelerden bir ses;’’O güce erişmek için bazı aşamalardan geçmen gerek, ilk önce denizden nehir olman lazım sonra bir dere olmalısın.
Dereden sonra bir sevgi masalı. Ancak sonra bir gözyaşı damlası olabilirsin.
Elindeki gücün farkına varamadın. S
endeki o güç değilmidir dereleri dere , nehirleri nehir, denizleri deniz yapan.’’
_______________________________________________________________
İkİ Kum Tanesİnİn AŞki Günün birinde bir çölde iki kum tanesi karşılaşmış ve birbirlerini çok
sevmişler uzun bir süre çok yakın olmuşlar. Birbirlerini yanlarında,
canlarında olarak sevmeyi öğrenmişler. Derken bir rüzgar çıkmış kum
tanelerinden biri yerinde kalırken diğeri biraz uzağa savrulmuş. Çok
uzak değillermiş ama yinede göremiyorlarmış birbirlerini. Sevgileri hiç
azalmamış yine sevmeye devam etmişler. Birbirlerine ulaştırabildikleri
sesleriyle, haberleriyle yaşıyorlarmış ve artık görmeden seslerinde
sevmeyi öğrenmişler.
Bir gün biri diğerine "sevdamız sonsuza erişmesi için aynı anda bir
dilek dileyelim" demiş. Ikisi de aynı anda bir dilekte bulunmuşlar ve
tam o sırada bir fırtına çıkmış. Bu kavuşmamız, sevdamızın sonsuza dek
sürmesi olabilir diye ikisi de kendilerini fırtınaya bırakmışlar.
Gözlerini kapayıp fırtına dindiğinde sevdalarının yanı başında olmuş
olmayı arzulamışlar. Fırtına o kadar kuvvetliymiş ki o güne kadar
yıllarca yerlerinden kıpırdamayan kumlar bile başka yerlere
savruluyorlarmış.
Fırtına günlerce sürmüş kum taneleri de oradan oraya savrulup durmuşlar.
Ikisini de bir sabırsızlık sarmış. Fırtına durmuyor aksine artıyormuş.
Fırtına dinmek bilmedikçe onlarda sabırla sevmeği öğrenmişler. Günler
geçmiş sonunda fırtına durmuş gözlerini açtıklarında ikisi de başka
alemlerde bulmuşlar kendilerini. Bu fırtınanın onları birleştireceğine
o kadar inanmışlar ki birbirlerini yanlarında bulamayınca yüreklerinde
derin bir acı hissetmişler ve acıyla sevmeği öğrenmişler. Kendilerine
birazcık geldiklerinde ikisi de bu fırtınayla başka başka yerlere
savrulduklarını anlamışlar. Biran ölmek istemişler ama sonra
birbirlerini hiç görmeden,mesafelere, engellere rağmen sevmeği
öğrenmişler. "Eskisi gibi bağırsakta sesimiz ulaşmaz ki birbirimize"
demişler. Ikisi de yeni yerlerinde kimseyle konuşmamışlar ve yıllarca
hep susmuşlar. Hep yeni bir fırtına ümidiyle birbirlerine ihanet
etmeden beklemişler. Böylece umutla sevmeği öğrenmişler. Yıllar geçmiş ama
sevgileri hiç geçmemiş.
Birbirlerinden hep umutlu olarak yaşamışlar. Bir gün ikisi de
birbirlerinden habersiz aynı anda gözlerini kapamışlar ve kavuşmak için
yeniden fırtına çıkmasını dilemişler. Beklemişler beklemişler ama
fırtına bir türlü çıkmamış. Kendilerini tüm benlikleriyle fırtınaya
bırakmak için oldukları yerde dönmüş durmuşlar ama hepsi nafile küçük
bir rüzgar bile çıkmamış. Sonunda durmuşlar ve gözlerini açmışlar.
Sevdiklerinin, sevdalarının, yıllarca beklediklerinin tam karşısında
durduklarını görmüşler ve hemen ikisi de yıllar önce diledikleri dileği
anımsamışlar.
Dilek şöyleymiş "Allah'ım bizi birbirimize her şeyiyle sevmeği
öğrendiğimizde kavuştur. Öğle kavuştur ki sevdamız sonsuza erişsin."
Sonunda anlamışlar ki birbirlerinden çok uzaklarda geçirdiklerini
sandıkları yılları aslında birbir yanı başlarında geçirmişler.
Dileklerinin kabul olması için yılların geçmesi gerektiğini öğrenmişler
çünkü onlar sevmeği her şeyiyle öğrenmeği dilemişler.
Dilekleri kabul olmuş umutla, sabırla, acıyla, yakında, uzakta...her
şeyiyle sevmeği öğrenip birbirlerine kavuşmuşlar. Sevmeği bildikten sonra mesafeler, acılar, yıllar, aylar...asla sevdayı
söndürmez ama sevmeği bilmedikten sonra yanı başında ki sevdiğini bile
yıllarca göremeyebilir insan...
Alıntı
