Şimdi çocuk olmak vardı...

[Ata Kızı]

Omuzlarımızda taşıdığımız kırıklıkların acısına merhem sürecek dostlardan ters yüz edilmenin yangınına ağlayamamaktansa ; parçalanan bez bebeğimize , patlayan balonumuza , yere düşürdüğümüz elma şekerine ağlamak vardı ...
Şimdi çocuk olmak vardı...

Sadece parıltılı sözcüklerle giydirilmiş tümcelerde tanımlanan DOST kelimesini , cam bir vazoda kokusunu bilmeden izleyen söz adamı devlere burkacağımıza yüreğimizi ; oyuna çağırmayan arkadaşlarımıza , bu yüzden yalnız kalışımıza burkulmak vardı ...

Şimdi çocuk olmak vardı ...

Kara kararsızlıklardan sonra , acılar duyularak verilen kararlara , sonlara ...hala pare pare acıtmasaktansa yüreği; küçücükken yanağına kondurulan bir tokatın acısına sızlanmak vardı ....

İç acısını bilmemek ve acıların sadece düştüğünde parçalanan dizlerden olduğunu sanmak vardı ....

Şimdi çocuk olmak vardı ...

Ya şimdi çocuk olmak vardı ,
Ya hep çocuk kalmak .
Büyümüş bir bedende
Çocuk kalmaksa
Gerçeği ıskalamak ....




Bedenle birlikte hisleri de büyütmek lazımmış demek ki ...Hatta acımasızlıklara karşı biraz da köreltmek ... Belki de sil baştan başlamak gerek bazen , hayatı sıfırlamak... Şebnem Ferah'ın şarkısındaki gibi ...

Şimdi çocuk olmak vardı...

Alıntı​

 

[Vegas.]

Gözəl yazıdı. Təşəkkürlər