ALpMontana
КЯaL´da TaNıMaM КuяaL´da
Bugünlerde herkes gitmek istiyor.
Küçük bir sahil
kasabasina,
bir baska ülkeye, daglara,
uzaklara...
Hayatindan memnun olan yok.
Kiminle konussam
ayni sey...
Her seyi,
herkesi birakip gitme istegi.
Öyle “yanina almak istedigi üç sey” falan yok.
Bir kendisi.
Bu
yeter zaten. Her
seyi,
herkesi götürdün demektir.
Keske kendini birakip gidebilse insan.
Ama olmuyor.
Hadi kendimize raziyiz diyelim,
öteki
de olmuyor,
yani
her seyi yüzüstü birakmak göze
alinamiyor.
Böyle gidiyor iste. Bir yaniz “kalk gidelim”,
öbür yaniz “otur” diyor.
“Otur” diyen kazaniyor.
O yan kalabalik zira.
is,
güç,
sorumluluk,
çoluk çocuk,
aile,
güvende olma duygusu...
En
kötüsü alikanlik...
alikanliklarin verdigi rahatlik,
monotonlugun dogurdugu bikkinlige yeniliyor. Kaliyoruz.
Kus olup uçmak isterken agaç olup kök
saliyoruz. Evlenmeler... Bir çocuk daha dogurmalar... Borçlara girmeler...
Bir köpek
bile
bizi uçmaktan alikoyabiliyor.
Misal,
ben...
Kapidaki Rex'i birakip gidemiyorum.
Degil
bu sehirden gitmek, iki sokak öteye tasinamiyorum.
Alip
götürsem gelmez ki... Bütün sokagin köpegi oldugunun farkinda.
Herkes onu, o
herkesi seviyor. Hangi birimizle gitsin?
“Sirtinda yumurta küfesi olmak” diye bir deyim vardir;
evet,
sirtimizda yumurta küfesi var hepimizin. Kendi imalatimiz küfeler.
Ama egreti
de
yasanmaz ki bu dünyada.
Ölüm
var zira. Ölüme inat tutunmak lazim.
inadina kök
salmak lazim.
Bari ufak kaçislar yapabilsek.
Var tabii yapanlar.
Ama az. Sadece kaymak tabakasi.
Hepimiz kaçabilsek... Bütçe,
zaman,
keyif...
Denk olsa.
Gün içinde mesela... Küçücük gitmeler yapabilsek. Ne mümkün.
Sabah 09.00, aksam
18.00.
Sonra baska mecburiyetler.
Sikisip kaldik.
Sirf yeme,
içme,
barinmani;n bedeli bu
kadar agir olmamali.
Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz. Bir ömür karsiligi; bir ömür yani. Ne saçma.
Bahar midir bizi bu
hale
getiren?
Galiba.
Ben her bahar asik olmam ama her bahar gitmek isterim.
Gittigim olmadi hiç.
Ama olsun...
istemek de güzel.
CAN YÜCEL
________________________________________ _
Küçük bir sahil
kasabasina,
bir baska ülkeye, daglara,
uzaklara...
Hayatindan memnun olan yok.
Kiminle konussam
ayni sey...
Her seyi,
herkesi birakip gitme istegi.
Öyle “yanina almak istedigi üç sey” falan yok.
Bir kendisi.
Bu
yeter zaten. Her
seyi,
herkesi götürdün demektir.
Keske kendini birakip gidebilse insan.
Ama olmuyor.
Hadi kendimize raziyiz diyelim,
öteki
de olmuyor,
yani
her seyi yüzüstü birakmak göze
alinamiyor.
Böyle gidiyor iste. Bir yaniz “kalk gidelim”,
öbür yaniz “otur” diyor.
“Otur” diyen kazaniyor.
O yan kalabalik zira.
is,
güç,
sorumluluk,
çoluk çocuk,
aile,
güvende olma duygusu...
En
kötüsü alikanlik...
alikanliklarin verdigi rahatlik,
monotonlugun dogurdugu bikkinlige yeniliyor. Kaliyoruz.
Kus olup uçmak isterken agaç olup kök
saliyoruz. Evlenmeler... Bir çocuk daha dogurmalar... Borçlara girmeler...
Bir köpek
bile
bizi uçmaktan alikoyabiliyor.
Misal,
ben...
Kapidaki Rex'i birakip gidemiyorum.
Degil
bu sehirden gitmek, iki sokak öteye tasinamiyorum.
Alip
götürsem gelmez ki... Bütün sokagin köpegi oldugunun farkinda.
Herkes onu, o
herkesi seviyor. Hangi birimizle gitsin?
“Sirtinda yumurta küfesi olmak” diye bir deyim vardir;
evet,
sirtimizda yumurta küfesi var hepimizin. Kendi imalatimiz küfeler.
Ama egreti
de
yasanmaz ki bu dünyada.
Ölüm
var zira. Ölüme inat tutunmak lazim.
inadina kök
salmak lazim.
Bari ufak kaçislar yapabilsek.
Var tabii yapanlar.
Ama az. Sadece kaymak tabakasi.
Hepimiz kaçabilsek... Bütçe,
zaman,
keyif...
Denk olsa.
Gün içinde mesela... Küçücük gitmeler yapabilsek. Ne mümkün.
Sabah 09.00, aksam
18.00.
Sonra baska mecburiyetler.
Sikisip kaldik.
Sirf yeme,
içme,
barinmani;n bedeli bu
kadar agir olmamali.
Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz. Bir ömür karsiligi; bir ömür yani. Ne saçma.
Bahar midir bizi bu
hale
getiren?
Galiba.
Ben her bahar asik olmam ama her bahar gitmek isterim.
Gittigim olmadi hiç.
Ama olsun...
istemek de güzel.
CAN YÜCEL
________________________________________ _